Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Από το Blogger.

Αρχειοθήκη

ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Το τελεσίγραφο των τραπεζών: Ο ελληνικός λαός στο μύλο του νεοφιλελευθερισμού

Επεξεργασία ανάρτησης
του Καθηγητή Chems Eddine Chitour
Ινδιάνικη παροιμία:
«Όταν τα Χλωμά Πρόσωπα θα έχουν μεταμορφώσει όλη τη γη, το νερό και τα δάση σε χρήματα, θα συνειδητοποιήσουν ότι τα χρήματα δεν τρώγονται».
Αλγέρι. Η ελληνική περίπτωση μας υπενθύμισε ότι οι χώρες είναι ευάλωτες, οι πολιτισμοί θνητοί και ότι η παρούσα ιστορία δεν έχει κανένα σεβασμό για το παρελθόν. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα -το λίκνο του δυτικού πολιτισμού- μια μικρή χώρα με δέκα εκατομμύρια κατοίκους, μας βάζει μπροστά στην αγριότητα του νεοφιλελευθερισμού που αλέθει τις κουλτούρες, τους πολιτισμούς και τους λαούς, με τη βοήθεια των κρατών που δεν μπορούν να αρνηθούν τίποτα στις πολυεθνικές των οποίων τα κέρδη συνεχώς αυξάνονται.



 Ένα κύριο άρθρο της  Monde Diplomatique μας δείχνει πώς η φτώχεια, η οποία ήταν το μονοπώλιο του Νότου, μεταξύ άλλων με τις «διαρθρωτικές προσαρμογές» του ΔΝΤ, επεκτάθηκε στις εργατικές τάξεις του Βορρά, που φτωχαίνουν όλο και περισσότερο με την εφαρμογή  των σχεδίων λιτότητας. Διαβάζουμε: «Στο παρελθόν, υπήρξε ο Πρώτος Κόσμος του «Βορρά », υιοθετημένο μπλοκ ευημερίας, ο Δεύτερος Κόσμος, των χωρών της Σοβιετικής ¨Ένωσης, και τέλος ο Τρίτος Κόσμος, οι φτωχές χώρες του «Νότου » που υπάκουαν στη δεκαετία του 1980 στις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Ο Δεύτερος γκρεμίστηκε στις αρχές του 1990 με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Με την οικονομική κρίση του 2008, ο Πρώτος Κόσμος κατάρρευσε, και τώρα δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον κάποια λογική γεωγραφική διαίρεση». (1)

«Διακρίνουμε δύο κατηγορίες πληθυσμών: μία χούφτα αυτών που επωφελούνται από τον σύγχρονο καπιταλισμό και η μεγάλη πλειοψηφία, η οποία τον υφίσταται.  Ιδιαίτερα μέσω του μηχανισμού του χρέους. Κατά τη διάρκεια των τριάντα τελευταίων ετών, οι αδύναμοι κρίκοι της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκονταν στη Λατινική Αμερική, την Ασία ή στις χώρες της λεγόμενης «μετάβασης» του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Από το 2008 η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη σειρά της, τίθεται υπό αμφιβολίες. Ενώ το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών της Λατινικής Αμερικής έφτανε κατά μέσον όρο το 23% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), στα τέλη του 2009 διαμορφώθηκε σε 155% στη Γερμανία, στην Ισπανία 187%, 191% στην Ελλάδα, 205% στη Γαλλία, 245% στην Πορτογαλία και 1.137% στην Ιρλανδία. Du jamais-vu (ζαμαί των ζαμών, ποτέ των ποτών)». (1)

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Attac Γαλλίας ό, τι συμβαίνει στην Ευρώπη, «δεν είναι μια κρίση, αλλά μια απάτη», λένε οι εξοργισμένοι Ισπανοί. Την περασμένη Τετάρτη, το ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε νέο σχέδιο λιτότητας, σύμβολο της απίστευτης απάτης που διεξάγεται σήμερα στην Ευρώπη. Παρά την αποδεδειγμένη αναποτελεσματικότητα των μέτρων λιτότητας για τη βελτίωση των  ελληνικών χρηματοοικονομικών, το Κοινοβούλιο διατάχτηκε να επιβάλει δεύτερο γύρο μέτρων, με περικοπές μισθών και μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα χτυπήσει μετωπικά τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, παρά τη βαθιά αδικία των μέτρων αυτών προς τον ελληνικό λαό που καλείται να πληρώσει, χωρίς να αμφισβητηθούν οι καταστροφικές δημοσιονομικές πολιτικές που πραγματοποιήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι εσωτερικές ανισορροπίες στη λειτουργία της ζώνης του ευρώ, ή το αδρό κέρδος που εισπράττεται από τις τράπεζες και άλλους κερδοσκόπους στη πλάτη των ελληνικών δημόσιων οικονομικών, παρά την αντίσταση του ελληνικού λαού, ο οποίος σηκώθηκε με αξιοπρέπεια και καταλαμβάνει για περίπου τρεις εβδομάδες την κεντρική πλατεία της Αθήνας -όπου βρίσκεται το Κοινοβούλιο- για να αμφισβητήσει, με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο, αυτές τις επιλογές που επιβάλλονται παρά την κοινή λογική.
Παρ 'όλα αυτά, οι Έλληνες βουλευτές επέλεξαν να υποκύψουν στον εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ που δέχονται, σε αντάλλαγμα για το πρόγραμμα λιτότητας, να παρέχουν μια «βοήθεια» εκατό δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα - χωρίς την οποία η κυβέρνηση θα βρισκόταν σε αδυναμία να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητές της (συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, νοσοκομεία, κ.λπ.) .. "(2)

«Αυτή η αποκαλούμενη «διάσωση» απευθύνεται όμως περισσότερο στις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες παρά στην Ελλάδα: «Το CAC 40 αυξάνει τα κέρδη του, εμπιστευόμενος την Ελλάδα» διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα του Point.fr. 
Είναι στη πραγματικότητα μιας μεγάλης κλίμακας κοινωνικοποίηση των ζημιών: μια μελέτη της Les  Echos αναφέρει ότι «χάρις των σχεδίων αυτών, το μερίδιο του ελληνικού χρέους στα χέρια των ξένων φορολογούμενων θα αυξηθεί από το 26% στο 64% το 2014». 
Ωστόσο, όλοι οι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει το σύνολο του χρέους της. 

Έτσι, ο Σαρκοζί, που αντιτίθεται έντονα σε οποιαδήποτε αναδιάρθρωση, παίζει το ρολόι προς όφελος των γαλλικών τραπεζών, και τα ευρωπαϊκά έθνη θα πληρώσουν τον λογαριασμό μέσω νέων μέτρων λιτότητας.
«Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών», έλεγε ο βραβευμένος με Νόμπελ Joseph Stiglitz, η προσέγγιση αυτή φαίνεται να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.  Είναι επιτακτικό οι λαοί της Ευρώπης να κινητοποιηθούν  για να αποτύχει αυτή η στρατηγική του  «Δόγματος Σοκ» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. "(2)

Οι έξι αμαρτίες

 Μια μελέτη (του Αλ. Ανδρέου) που καταρρίπτει πολλές προκαταλήψεις που κυκλοφορούν στα μέσα ενημέρωσης «mean stream» για την Ελλάδα, μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε το μέγεθος της πραγματικότητας και της απελπισίας του ελληνικού λαού. Αποδομεί το νοσηρό επιχείρημα του νεοφιλελευθερισμού. Διαβάζουμε: αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι η αντίσταση έναντι μιας εισβολής περίπου τόσο βάναυσης, όπως αυτής της Πολωνίας το 1939. Οι εισβολείς φέρουν κοστούμια αντί για στολές και είναι εξοπλισμένοι με φορητούς υπολογιστές αντί για όπλα, αλλά ας είμαστε σαφείς: η επίθεση κατά της κυριαρχίας μας είναι εξίσου βίαιη και βαθιά. 
Τα συμφέροντα του ιδιωτικού πλούτου υπαγορεύουν την πολιτική που θέλουν να εγκριθεί από το κυρίαρχο έθνος μας, ρητώς και ευθέως κατά του εθνικού μας συμφέροντος. Να το αγνοήσουμε είναι σαν να αγνοήσουμε τον κίνδυνο. Ίσως προτιμάτε να φανταστείτε ότι όλα αυτά θα σταματήσουν εδώ; (3)

 «Αυτοί είναι που μας επιβάλουν όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο Josef Schlarmann, ανώτερο στέλεχος του κόμματος της Άνγκελα Μέρκελ, έκανε πρόσφατα μια αποκαλυπτική πρόταση: θα πρέπει να πουλήσουμε τα νησιά μας σε ιδιώτες επενδυτές για να πληρώσουμε τους τόκους του χρέους μας, τόκοι που μας έχουν επιβληθεί για τη σταθεροποίηση των οικονομικών και νομισματικών ιδρυμάτων και για την αποτυχία ενός μονεταριστικού πειράματος. Και, φυσικά, δεν είναι σύμπτωση ότι πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι υπάρχουν τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου στο Αιγαίο. Ιστορικές τοποθεσίες, όπως η Ακρόπολη θα μπορούσαν να ιδιωτικοποιηθούν. Αν δεν απαντήσουμε στα αιτήματα των ξένων πολιτικών, ο κίνδυνος είναι ότι θα μας το επιβάλουν. Θα μετατρέψουν τον Παρθενώνα και την Αρχαία Αγορά σε Disneyland, και θα υποπληρώνουν ανθρώπους για να ντύνονται σε Πλάτωνα ή Σωκράτη για να παίξουν τις φαντασιώσεις των πλουσίων». (3)

Συνεχίζοντας την πικρή σύναψη του, ο Άλεξ Ανδρέου γράφει: «Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα το 2006, πέρασα τους πρώτους μήνες να παρατηρήσω μια εντελώς διαφορετική χώρα από ό, τι άφησα πίσω μου το 1991. Κάθε πανώ, κάθε στάση λεωφορείου, κάθε σελίδα περιοδικού εκθείαζε τα πλεονεκτήματα των δανείων με χαμηλά επιτόκια. Ήταν μια δωρεάν διανομή χρήματα! Έχετε δάνειο που δεν μπορείτε να τιμήσετε; Ελάτε σε μας, πάρτε ένα δάνειο ακόμα μεγαλύτερο. Όχι χωρίς λύπη, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχουμε δαγκώσαμε το δόλωμα. (...)
Είμαστε στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων  και ο πολιτισμός μας ήταν πάντα ένα χωνευτήρι στην εικόνα της γεωγραφίας μας. Και αντί να αγκαλιάσουμε αυτό τον πλούτο, αποφασίσαμε να είμαστε πλήρως Ευρωπαίοι, καπιταλιστές, σύγχρονοι και Δυτικοί. Και θεέ μου, ήμασταν πολύ καλοί σε αυτό το παιχνίδι! (...) Υπήρχε μια απίστευτη έλλειψη κοινής λογικής, και τίποτα για να μας προειδοποιήσει ότι αυτή η πηγή πλούτου κινδύνευε να μην είναι αιώνια. (...) Ωστόσο, αυτή η ανευθυνότητα είναι μικρό μέρος του προβλήματος. 
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι άλλο από την ανάδυση μιας νέας τάξης ξένων οικονομικών συμφερόντων, που κυβερνιέται από την πλουτοκρατία, μια εκκλησία που κυριαρχείται από την απληστία, και μια δυναστεία πολιτικών. Και ενώ δανειζόμασταν και δαπανούσαμε (αυτό που λέμε «ανάπτυξη»), είχαν οικοδομήσει ένα χοντροειδές σύστημα διαφθοράς, χειρότερο από οποιαδήποτε χώρα μπανανία. 
Γνωρίζω ότι είναι αδύνατο να συνοψίσω σε ένα άρθρο την ιστορία, τη γεωγραφία και τη νοοτροπία που έχουν γονατίσει το υπέροχο μικρό κομμάτι ηπείρου μας, και μετάτρεψε έναν  από τους παλαιότερους πολιτισμούς του κόσμου σε περίγελο της Ευρώπης, εμπνέοντας κακόγουστα αστεία. (...)» (3)

Ο Όρκος του Ιπποκράτη

 Ο Άλεξ Αντρέου, στη συνέχεια, παραθέτει τις έξι αμαρτίες των Ελλήνων και τους στοιχειοθετεί με αποδεικτικά στοιχεία. 
«Επιτρέψτε μου να απομυθοποιήσω λίγο την μυθολογία που αναπτύχθηκε από ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης».

 Μύθος 1: οι Έλληνες είναι τεμπέληδες: Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, η ηθική της εργασίας της Μεσογείου λειτουργεί χαλαρά και θα εξηγούσε την πτώση μας.
Ωστόσο, τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι το 2008, οι Έλληνες εργάστηκαν κατά μέσο όρο 2.120 ώρες το χρόνο ή 690 ώρες περισσότερο από τους Γερμανούς, 365 ώρες περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Επιπλέον, οι άδειες μετ 'αποδοχών στην Ελλάδα είναι κατά μέσο όρο 23 ημέρες, λιγότερο από ό, τι οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.




Μύθος 2: Οι Έλληνες συνταξιοδοτούνται νωρίς: Ο ισχυρισμός  των 53 ετών, για μέση ηλικία συνταξιοδότησης στην Ελλάδα είναι τόσο διαδεδομένος ώστε  έγινε πραγματικότητα. (..) Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι έχουν την ευκαιρία να συνταξιοδοτηθούν μετά από 17,5 χρόνια υπηρεσίας, αλλά με μισή σύνταξη. Κοιτάζοντας τα στοιχεία της Eurostat, συνειδητοποιούμε ότι η μέση ηλικία συνταξιοδότησης το 2005 ήταν 61,7 χρονών, ήτοι πάνω από τη Γερμανία, Γαλλία, και Ιταλία, καθώς επίσης και πάνω από το μέσο όρο των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (3)

Μύθος 3: Η Ελλάδα είναι μια αδύναμη οικονομία, και δεν θα έπρεπε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση: μια από τις συχνές δηλώσεις που έγιναν προς την Ελλάδα είναι ότι η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση χορηγήθηκε χαριστικά επειδή η Ελλάδα είναι το «λίκνο της δημοκρατίας». 
Το 1981, η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα μέλος της ΕΟΚ μετά από τα έξι ιδρυτικά κράτη. Μέλος της ΕΕ εδώ και 30 χρόνια, η Ελλάδα χαρακτηριζόταν από την Παγκόσμια Τράπεζα ως «χώρα με υψηλό εισόδημα». 
Το 2005, η Ελλάδα κατετάγη παγκόσμια 22η χώρα από την άποψη της ανθρώπινης ανάπτυξης και της ποιότητας ζωής – ήτοι καλύτερη από Γαλλία, Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μόλις το 2009, η Ελλάδα είχε το 24ο υψηλότερο ΑΕΠ ανά κάτοικο, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.


Μύθος 4: Η πρώτη διάσωση υποτίθεται ότι θα βοηθούσε τον ελληνικό λαό, αλλά απέτυχε. Όχι, αυτό το σχέδιο δεν ήταν να βοηθήσει την Ελλάδα, αλλά περισσότερο για να διασφαλιστεί η σταθερότητα στη ζώνη του ευρώ, και περισσότερο για να κερδίσουν χρόνο. Εισήχθη για να εμποδιστεί άλλο χρηματοοικονομικό σοκ του τύπου Lehman Brother, σε μια εποχή που τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ήταν πολύ αδύναμα για να αντισταθούν. 
Με άλλα λόγια, σήμερα η Ελλάδα φαίνεται να είναι λιγότερο σε θέση να πληρώσει από ότι ένα χρόνο πριν, ενώ το σύστημα στο σύνολό του, φαίνεται σε καλύτερη κατάσταση για να αντέξει μια αποτυχία. (...) Αν το σχέδιο διάσωσης είχε πραγματικά δημιουργηθεί για να βοηθήσει την Ελλάδα, η Γαλλία, και η Γερμανία δεν θα επέμεναν να διατηρηθούν τα μελλοντικά συμβόλαια για προμήθεια όπλων αξίας μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ. (3)

Μύθος 5: Το δεύτερο πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει την Ελλάδα και σίγουρα θα πετύχει. Κοίταξα την κοινή δήλωση των Σαρκοζί και Μέρκελ τις προάλλες .(...) τα λόγια τους στερούνταν οποιουδήποτε άλλου νοήματος από αυτά που συζητάμε: την επέκταση της δυστυχίας που θα έρθει, της φτώχειας, τον πόνου και ακόμη του θανάτου της κυριαρχίας ενός Ευρωπαίου εταίρου. 
Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι σχολιαστές συμφωνούν ότι αυτό το δεύτερο πακέτο έχει τον ίδιο στόχο με το πρώτο: να αγοράσουν χρόνο για τις τράπεζες, με μεγάλο κόστος για τον ελληνικό λαό.


Μύθος 6: Οι Έλληνες θέλουν τη διάσωση αλλά όχι τη λιτότητα. Αυτός είναι ο πιο επίμονος μύθος: οι Έλληνες διαμαρτύρονται, επειδή δεν θέλουν καθόλου το σχέδιο διάσωσης. Αυτό είναι μια καθαρή αντί-αλήθεια. Έχουν ήδη συμφωνήσει σε περικοπές του προϋπολογισμού σήμερα που θα ήταν απαράδεκτες στο Ηνωμένο Βασίλειο (σκεφτείτε την πολιτική του Κάμερον ... και πολλαπλασιάστε  τους αριθμούς επί 10). Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν είναι στο ραντεβού εδώ και έξι μήνες. Ο Βασικός μισθός μειώθηκε σε 550 ευρώ. Ένας γιατρός εξηγούσε χθες στο Αλ Τζαζίρα ότι οι νοσοκόμες είναι τόσο απελπισμένες ώστε να ζητούν πουρμπουάρ  (φακελάκια;) από τους ασθενείς σε αντάλλαγμα για τη φροντίδα τους. (...) Ο όρκος του Ιπποκράτη έσπασε από την απελπισία, στον ίδιο τον τόπο όπου γεννήθηκε. (3)


Ο Άλεξ Αντρέου έχει δίκιο να γράψει ότι ο αγώνας των Ελλήνων είναι οικουμενικός αγώνας: «Ο αγώνας των Ελλήνων δεν είναι μια μάχη ενάντια στις περικοπές του προϋπολογισμού: δεν υπάρχει τίποτα πια να κοπεί, το μαχαίρι του ΔΝΤ αφαίμαξε τη χώρα, μέχρι το κόκαλο βουλωμένο από την αρθρίτιδα. (...)

Η χώρα μου πάντα προσέλκυε πολεμοχαρείς κατόχους. Η στρατηγική της θέση σε συνδυασμό με την φυσική και ιστορική ομορφιά ανάβουν το φθόνο. 
Αλλά είμαστε πεισματάρηδες. Η αδελφή μου πήγε να διαμαρτυρηθεί στην Πλατεία Συντάγματος, μου λέει ότι αυτό που συμβαίνει είναι όμορφο, ελπιδοφόρο, και επίδοξα δημοκρατικό. Και εδώ είναι αυτό που λένε: Δεν θα υποφέρουν περισσότερο για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι ακόμα. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν πολιτικό να δανειστεί περισσότερα χρήματα για λογαριασμό μας. Δεν τους εμπιστευόμαστε, ούτε εκείνους που μας δανείζουν. 
Θέλουμε νέους εκπροσώπους όχι, αυτούς που νοθευτήκαν με τις αποτυχίες του παρελθόντος. Αυτοί έμειναν από ιδέες.
Γι 'αυτό το διακύβευμα στην Ελλάδα σας αφορά επίσης (...) Είναι ένας αγώνας ενάντια σε ένα σύστημα που εξασφαλίζει την ατιμωρησία αυτών που κάνουν το κακό, ενώ οι φτωχότεροι, οι πιο αξιοπρεπείς, αυτοί που δουλεύουν περισσότερο είναι εκείνοι που φέρουν το βάρος. (3)


Στις τελευταίες ειδήσεις, παρά τις διαμαρτυρίες του δρόμου το κοινοβούλιο πήρε τη διαταγή να ψηφίσει την αποδοχή αυτού του σχεδίου ήτοι μια συνθηκολόγηση στον ανοικτό ουρανό. Τα 13 δισ. ευρώ θα εξατμιστούν γρήγορα και τίποτα δεν θα γεμίσει το  πηγάδι των Δαναΐδων του χρέους που αυτοτροφοδοτείται από τα επιτόκια του ...

Υποσημειώσεις:
1. Vent de fronde en Europe http://www.monde-diplomatique.fr/2011/07/MILLET/20796
2. Attac France, «Ce n'est pas une crise, c'est une escroquerie» 29/06/2011 http://fr.mg40.mail.yahoo.com/dc/launch?.gx=1&.rand=79gqnink1t82m
3. Alex Adreou http://owni.fr/2011/06/26/la-crise-grecque-au-dela-de-la-mythologie/
4.: Bruno Roger-Petit: «Quand Fabius détruit Lagarde en deux mots» Le nouvel Obs. 29-06-11

Professeur Chems Eddine Chitour, Πολυτεχνείο του Αλγερίου enp-edu.dz

http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=25504

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_9973.html

___________________________________________________

Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ γάταρος δέν ἀνήκει σε ἐπαγγελματία δημοσιογράφο καί στηρίζεται στήν ἠθική ἱκανοποίηση της σταθερότητας των ἐπισκεπτῶν, χωρίς νά χρησιμοποιεῖ τεχνικές καί κόλπα γιά νά κερδίσει ἐπισκεψιμότητα, ἐπίσης δέν μ΄ ἀφήνει ἀδιάφορο ἡ ἄνοδος του.

Η ὑποστήριξή σας μπορεῖ, ὅπως βλέπετε, νά ἐκδηλωθεῖ καί με ἄλλον τρόπο κάθε φορά ποῦ θά ἔχετε τον ἐλάχιστο χρόνο.

Εὐχαριστῶ καί συνεχίζω με το ἴδιο ἀδέσμευτο καί ἀνεξάρτητο πνεῦμα...

0 Σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Designed by EvanRizo.

back to top