ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Διακαής πόθος των Τούρκων είναι η ένταξη της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο τουρκικός πόθος βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με την επιθυμία των Αγγλοαμερικάνων να δουν την Τουρκία πλήρες μέλος της Ε.Ε. Ο λόγος προφανής. Η Τουρκία πρόθυμα θ' αναλάβει το ρόλο του “Δούρειου Ίππου” για εξυπηρέτηση των ανόμων συμφερόντων των "μεγάλων πατρώνων τους" στους κόλπους της Ε.Ε., έστω κι αν αυτά έρχονται σε ευθεία αντίθεση, ακόμα και συγκρουσιακή, με θεμελιώδεις αρχές και αξίες της Ευρώπης.
Κι αυτό δεν είναι δύσκολο, γιατί το σύνολο των Τούρκων και Άγγλων ευρωβουλευτών θα είναι τέτοιο, που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα έχει “δύναμιν του δεσμείν και λύειν” στα ευρωπαϊκά δρώμενα.

Απορίας άξιον το γεγονός ότι υπάρχει ικανός αριθμός Ευρωπαίων ηγετών που τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Σκεφτείτε το μέγεθος της αφροσύνης τους. Ηγεσίες ευρωπαϊκών χωρών να είναι πρόθυμες, με την ψήφο τους, ν' αναθέσουν ηγετικό ρόλο στην Ε.Ε. σε μιαν ασιατική χώρα, που η πολιτισμική της κληρονομιά και ο αξιακός της προσανατολισμός δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ερντογάν και οι περί αυτόν διακηρύσσουν και κατηγορούν ευρωπαϊκές χώρες, ότι θέλουν να κάμουν την Ε.Ε. “χριστιανικό κλαμπ”.

Δυστυχώς, όμως, δεν βρέθηκε ούτε ένας Ευρωπαίος ηγέτης να του πει. Κύριε Ερντογάν, εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε χριστιανοί, όπως εσύ είσαι μουσουλμάνος. Μήπως έχεις τη γνώμη ότι πρέπει να αλλάξουμε την πίστη μας για να σε υποδεχτούμε στους κόλπους μας; Και κάτι ακόμα. Το εδαφικό κομμάτι της Τουρκίας, που εφάπτεται της Ευρώπης (η Ευρωπαϊκή Τουρκία), είναι προϊόν τουρκικής κατάκτησης και κατά συνέπειαν δεν σας νομιμοποιεί να υποδύεσθε τον Ευρωπαίο, ούτε να χρησιμοποιείτε, πολλώ δε μάλλον, να επιδεικνύετε την ταυτότητά του. Όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση σχέση έχει και η Τουρκία με την Ευρώπη.

Και όσον αφορά τις ευρωπαϊκές χώρες, που δεν είναι όμορες με την Τουρκία, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι ηγέτες τους βλέπουν αυτήν τη χώρα σαν μια μεγάλη αγορά και προσδοκούν οικονομικά ωφέλη. Η δική μας πολιτική ήγεσία, όχι στο σύνολό της βέβαια, που υποδύεται τον διαπρύσιο κήρυκα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., τι προσδοκά από την ένταξη των Τούρκων;

Εθελοτυφλεί ή δεν εθελοτυφλεί;

Εύλογα διερωτάται κανείς: Με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αλλοιωθεί, ναι ή όχι, ο δημογραφικός χαρακτήρας της Πατρίδας μας, από Καστελορίζου μέχρι Κερκύρας και από Θράκης μέχρι Κρήτης; Το πώς δεν νομίζω ότι χρειάζεται επεξηγήσεις, αφού είναι γνωστό ότι στην εδαφική επικράτεια των κρατών - μελών της Ε.Ε. είναι ελεύθερη η διακίνηση και εγκατάσταση πολιτών οιουδήποτε κράτους-μέλους σε οιαδήποτε χώρα-μέλος.

Γιατί επιμένουμε να αγνοούμε τον τρόπο και τα μέσα που μετήλθαν οι Τούρκοι και τελικά τουρκοποίησαν την Αλεξανδρέττα; Μήπως και σήμερα ακόμα, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμίων, απροσχημάτιστα δεν επιδίδονται στην αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου; Τόσο ανιστόρητοι είμαστε;

Ή έχουμε τη σφαλερή εντύπωση ότι σήμερα άλλαξαν οι εποχές! Κι αν όντως έτρεξε από τότε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας, οι Τούρκοι δεν άλλαξαν. Παρέμειναν και θα παραμείνουν οι ίδιοι. Άπληστοι και άρπαγες, βέβηλοι και ανόσιοι, βάρβαροι και αχάριστοι, δόλιοι και καταχθόνιοι, υστερόβουλοι και χαμερπείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι (στον κ. Ντάουνερ συνιστώ να μελετήσει εμβριθώς το κεφάλαιο της Ιστορίας που αναφέρεται στη σφαγή των Αυστραλών, από τους Τούρκους, στην Καλλίπολη).

Αν πάλι έχουμε την εντύπωση ότι η ένταξη των Τούρκων στην ευρωπαϊκή οικογένεια θα τους εξανθρωπίσει και θα αμβλύνει τις επεκτατικές τους βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας, πλανώμεθα πλάνην οικτράν.

Είναι καιρός να «διακηρύξωμεν ευθαρσώς και εντίμως» ότι: “΄Εστ’ αν ο ήλιος την αυτήν οδόν ίοι” (όσο ο ήλιος ακολουθεί την ίδια πορεία), η Ελλάδα δεν θα ψηφίσει την ένταξη τής Τουρκίας στην Ε.Ε.
Αλλά έχουμε και άλλο παραλογισμό της Τουρκίας. Δεν αναγνωρίζει, λέει, την Κυπριακή Δημοκρατία. Οσάκις αναφέρεται σ’ αυτήν, ελληνοκυπριακή Διοίκηση την αποκαλεί.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι καιρός να αντείπουν οι αδελφοί μας Κύπριοι. Πώς είναι δυνατόν υποψήφια για ένταξη χώρα, τουτέστιν η Τουρκία, να μην αναγνωρίζει κράτος, πλήρες μέλος της Ε.Ε., τη στιγμή που γνωρίζει ότι από την ψήφο αυτού του ανύπαρκτου, κατά την Τουρκία, κράτους εξαρτάται η ένταξή της στην Ε.Ε.; Αβασάνιστα προκύπτει ότι και η Κύπρος πρέπει να ρίξει αρνητική ψήφο για ένταξη των μεμέτηδων στην Ε.Ε. και να ανακοινωθεί σ’ αυτούς ότι ο “Κανένας" αρνείται την εισδοχή τους στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Και αφήνω τη σκέψη μου να πάει παραπέρα. Αφού “ταύτα διακηρύσσει ο Ερντογάν”, δεν βρέθηκε ένας ηγέτης κράτους-μέλους της Ε.Ε. να του πει καθαρά και ξάστερα. Φίλε μου, τόσο υποτιμάς τη νοημοσύνη μας; Δηλαδή όλοι εμείς είμαστε ηλίθιοι που αναγνωρίζουμε την Κυπριακή Δημοκρατία και μόνο εσύ είσαι έξυπνος; Και, στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί επιθυμείς να ενταχθείς σε μια ένωση που έχει στους κόλπους της ανύπαρκτο κράτος; Αν συνέβαινε κάτι παρόμοιο είναι πλέον βέβαιο ότι οι Τούρκοι θα άλλαζαν βιολί. Τέτοιος είναι ο χαρακτήρας τους. Είναι από γεννησιμιού τους θρασύδειλοι και αναξιοπρεπείς. Όταν συναντήσουν εμπόδια, αφήνουν κατά μέρος τον “τσαμπουκά” και αρχίζουν τους τεμενάδες.

Σε κάθε περίπτωση και σε ό,τι αφορά τις όποιες δοσοληψίες μας με τους Τούρκους, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη ρήση: «Γεφύρι Τούρκος κι αν γενεί, πάνω του μην περάσεις».



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗΣ
Επίτιμος Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Κιάτου «ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ»
http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/414084


http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/08/blog-post_3605.html