Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ ΕΔΩ
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
By THE NEW YORK TIMES UPDATED 12:41 AM Right Now T he Electoral College has affirmed Donald J. Trump as the nation’s 45t...
-
Stephen Kotkin Τα γερμανικά στρατεύματα διασχίζουν τα σοβιετικά σύνορα, στις 22 Ιουνίου 1941. JOHANNES HÄHLE Περίληψη: Οι συναλλαγές τ...
-
7.4.2017: Ενεργός πλέον ο αμερικανικός στόλος έξω από τη Κύπρο Αρχές Απριλίου 2017 και έχουμε καταιγισμό ειδήσεων και σχολίων για την...
-
«Εάν δεν το κάνουμε, τότε ζούμε σε μία Ευρώπη που εξαρτάται από άλλα κράτη, ίσως μάλιστα από προσωπικότητες όπως ο πρόεδρος Ερντογάν. Και...
-
Μάρκος Τρούλης* Εισαγωγή Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ταυτίσει την έννοια της ενεργειακής ασφαλείας (energy security) με τη διασφάλιση του στ...
-
Ο Σαλί Μπερίσα, πρώην πρόεδρος της Αλβανίας και πρωθυπουργός της χώρας, προέβη σε μια εξομολόγηση που έδωσε βάση στις φήμες που υπήρχαν μ...
-
Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ... ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ Η αλ...
-
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΟΥΜΑΚΗΣ Ο επιπόλαιος υπολογισμός, μόλις πριν από λίγους μήνες, της άφιξης το πολύ 100.000 λαθρομεταναστών για το 2015...
-
Με κόκκινο σημειώνεται ο συριακός στρατός, με κίτρινο οι κουρδικές δυνάμεις και με γκρι οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (φωτ.: Σ. Κ...
-
Δικαστές, Εισαγγελείς, Βουλευτές, Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους: Η άσχημη πλευρά του θέματος των αποδοχών τους Του Γιάννη Αποστολί...
Από το Blogger.
Αρχειοθήκη
Φόρμα επικοινωνίας
Τετάρτη 1 Απριλίου 2015
Με τον Σενέρ Λεβέντ
Άλλη μια θλιβερή ιστορία του 1974. Ο Παναγιώτης Ευσταθίου μου τη διηγήθηκε. Έχασε τους γονείς του και τον αδελφό του. Ο Παναγιώτης είναι διευθυντής του δημοτικού σχολείου Εργατών τώρα. Κατάγεται από το χωριό Βασίλεια της Κερύνειας. Ήταν δέκα χρόνων το 1974.
Και ακριβώς στις 20 Ιουλίου η μητέρα του γέννησε άλλο ένα μικρό αδελφάκι. Ένα κοριτσάκι. Το άλλο αδέλφι, ο Χριστάκης, ήταν εφτά χρόνων τότε. Έφυγαν όλοι μαζί από τη Βασίλεια προς την Πλατανιστάσα στην περιοχή Λεύκας.
Αλλά έμειναν μερικές μέρες στο Μάσσαρι για να πάρουν πράγματα για το νεογέννητο μωρό. Στο Μάσσαρι είχαν ένα τρακτέρ, λέει. Άφησαν εκεί τα πράγματά τους και έφυγαν από το χωριό. Ύστερα επέστρεψαν για να τα πάρουν. Η μητέρα, ο πατέρας και ο εφτάχρονος Χριστάκης. Όμως, καθώς έβγαιναν από το χωριό, τους συνέλαβαν Τούρκοι στρατιώτες. Μαζί με αυτούς συνέλαβαν άλλα είκοσι άτομα που ήρθαν στο Μάσσαρι με ένα φορτηγό και τους μάζεψαν όλους στο καφενείο του χωριού. Οι χωρικοί ικέτευαν τους στρατιώτες λέγοντας «τι σας κάναμε, είμαστε άμαχοι, αφήστε μας σας παρακαλούμε να φύγουμε». Ο στρατιωτικός διοικητής έδειξε έλεος, λέει. «Άστε τους να φύγουν», είπε. Μάλιστα φεύγοντας τους έδωσε μαζί και δύο στρατιώτες να τους συνοδεύουν για την ασφάλειά τους. Θα περνούσαν, λέει, ένα ρυάκι και θα έφευγαν. Την ώρα ακριβώς που θα ξεκινούσαν ήρθε ένας Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια. Ένας Τούρκος που είχε χάσει αδελφό στον πόλεμο. Γνώριζε, λέει, τους γονείς του Παναγιώτη. Είπε το εξής στους στρατιώτες: «Αυτούς τους γνωρίζω. Θα τους πάρω εγώ». Δεν έφερε ένσταση ο διοικητής. Ο Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια τους πήρε. Μαζί με αυτούς πήρε και μια ηλικιωμένη γυναίκα και έναν άνδρα. Ξεκίνησε. Από εκείνη την ημέρα δεν τους ξανάδε κανείς.
Όταν τέλειωσε η επιχείρηση και επιτεύχθηκε κατάπαυση του πυρός, ένας Τουρκοκύπριος από την Πάφο πήγε να εγκατασταθεί στο χωριό Κυρά. Και όταν άνοιξε την πόρτα ενός σπιτιού στο χωριό και μπήκε μέσα αντίκρισε έναν ηλικιωμένο άνδρα και μια γυναίκα νεκρούς μέσα σε αίματα. Τον Οκτώβριο του 1974. Ο αδελφός από την Πάφο τους πήρε και τους έθαψε κάτω από μια φραγκοσυκιά. Ο Παναγιώτης, που έχασε τους γονείς του και τον εφτάχρονο αδελφό του Χριστάκη, το έμαθε αυτό αφού πέρασε αρκετός καιρός. «Άραγε αυτοί να είναι οι γονείς μου;», διερωτήθηκε και αποτάθηκε στην Επιτροπή Αγνοουμένων με τον φίλο του Μιχαλάκη Γιάγκου. Ο Μιχαλάκης, ο οποίος εργάστηκε ως τεχνικός στο Μουσείο της Λευκωσίας, είναι συνταξιούχος. Γεννήθηκε στη συνοικία Αγίου Κασσιανού στη Λευκωσία όπου και πέρασε την παιδική του ηλικία. Και ο δικός του αδελφός συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους αγνοούμενους του 1974. Βρέθηκε μετά από χρόνια και ετάφη τις προάλλες.
Το φθινόπωρο του 2012 έσκαψαν κάτω από τη φραγκοσυκιά στο χωριό Κυρά. Και εκεί βρήκαν τα οστά 9-10 προσώπων. Ανάμεσά τους υπήρχαν και εκείνοι οι ηλικιωμένοι, ο άνδρας και η γυναίκα. Όμως ακόμα δεν μπόρεσε να μάθει ο Παναγιώτης αν πρόκειται για τους γονείς του. Διότι ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε τεστ DNA. Όμως, κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες είδαν οχήματα να ξεκινούν από το Μάσσαρι για το χωριό Κυρά κατά το συμβάν το 1974. Κατά πάσα πιθανότητα αυτοί ήταν οι αιχμάλωτοι που μεταφέρονταν από το Μάσσαρι. Δηλαδή, εκείνοι που δόθηκαν στον Τουρκοκύπριο από τη Βασίλεια. Οι Ελληνοκύπριοι στους οποίους ο στρατός επέτρεψε να φύγουν επέστρεψαν ζωντανοί στο χωριό τους. Μόνο όσοι πήρε ο Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια δεν επέστρεψαν.
Ποιος είναι ο Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια; Τον έλεγαν «Σαμί Μουσταφά Μπέσοκκα». Πέθανε πριν 25 χρόνια. Παντρεύτηκε με μια γυναίκα από τη Λουρουτζίνα που είναι 80 χρόνων τώρα. Ο Παναγιώτης, ο οποίος ακόμα δεν βρήκε τις σορούς των γονιών του, δεν γνωρίζει καθόλου τι απέγινε ο εφτάχρονος αδελφός του, Χριστάκης. Διότι δεν βρέθηκαν τα λείψανα κανενός παιδιού ανάμεσα στους νεκρούς στο χωριό Κυρά. Νομίζει ότι μπορεί να βρίσκεται στη ζωή. Αλλά πού και πώς; Μήπως τον υιοθέτησε κανείς και τον πήρε στην Τουρκία; Θυμάστε. Υπάρχει άλλος ένας τέτοιος Χριστάκης. Άραγε να υπάρχει και ένας από τη Βασίλεια;
Πολίτης
Άλλη μια θλιβερή ιστορία του 1974. Ο Παναγιώτης Ευσταθίου μου τη διηγήθηκε. Έχασε τους γονείς του και τον αδελφό του. Ο Παναγιώτης είναι διευθυντής του δημοτικού σχολείου Εργατών τώρα. Κατάγεται από το χωριό Βασίλεια της Κερύνειας. Ήταν δέκα χρόνων το 1974.
Και ακριβώς στις 20 Ιουλίου η μητέρα του γέννησε άλλο ένα μικρό αδελφάκι. Ένα κοριτσάκι. Το άλλο αδέλφι, ο Χριστάκης, ήταν εφτά χρόνων τότε. Έφυγαν όλοι μαζί από τη Βασίλεια προς την Πλατανιστάσα στην περιοχή Λεύκας.
Αλλά έμειναν μερικές μέρες στο Μάσσαρι για να πάρουν πράγματα για το νεογέννητο μωρό. Στο Μάσσαρι είχαν ένα τρακτέρ, λέει. Άφησαν εκεί τα πράγματά τους και έφυγαν από το χωριό. Ύστερα επέστρεψαν για να τα πάρουν. Η μητέρα, ο πατέρας και ο εφτάχρονος Χριστάκης. Όμως, καθώς έβγαιναν από το χωριό, τους συνέλαβαν Τούρκοι στρατιώτες. Μαζί με αυτούς συνέλαβαν άλλα είκοσι άτομα που ήρθαν στο Μάσσαρι με ένα φορτηγό και τους μάζεψαν όλους στο καφενείο του χωριού. Οι χωρικοί ικέτευαν τους στρατιώτες λέγοντας «τι σας κάναμε, είμαστε άμαχοι, αφήστε μας σας παρακαλούμε να φύγουμε». Ο στρατιωτικός διοικητής έδειξε έλεος, λέει. «Άστε τους να φύγουν», είπε. Μάλιστα φεύγοντας τους έδωσε μαζί και δύο στρατιώτες να τους συνοδεύουν για την ασφάλειά τους. Θα περνούσαν, λέει, ένα ρυάκι και θα έφευγαν. Την ώρα ακριβώς που θα ξεκινούσαν ήρθε ένας Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια. Ένας Τούρκος που είχε χάσει αδελφό στον πόλεμο. Γνώριζε, λέει, τους γονείς του Παναγιώτη. Είπε το εξής στους στρατιώτες: «Αυτούς τους γνωρίζω. Θα τους πάρω εγώ». Δεν έφερε ένσταση ο διοικητής. Ο Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια τους πήρε. Μαζί με αυτούς πήρε και μια ηλικιωμένη γυναίκα και έναν άνδρα. Ξεκίνησε. Από εκείνη την ημέρα δεν τους ξανάδε κανείς.
Όταν τέλειωσε η επιχείρηση και επιτεύχθηκε κατάπαυση του πυρός, ένας Τουρκοκύπριος από την Πάφο πήγε να εγκατασταθεί στο χωριό Κυρά. Και όταν άνοιξε την πόρτα ενός σπιτιού στο χωριό και μπήκε μέσα αντίκρισε έναν ηλικιωμένο άνδρα και μια γυναίκα νεκρούς μέσα σε αίματα. Τον Οκτώβριο του 1974. Ο αδελφός από την Πάφο τους πήρε και τους έθαψε κάτω από μια φραγκοσυκιά. Ο Παναγιώτης, που έχασε τους γονείς του και τον εφτάχρονο αδελφό του Χριστάκη, το έμαθε αυτό αφού πέρασε αρκετός καιρός. «Άραγε αυτοί να είναι οι γονείς μου;», διερωτήθηκε και αποτάθηκε στην Επιτροπή Αγνοουμένων με τον φίλο του Μιχαλάκη Γιάγκου. Ο Μιχαλάκης, ο οποίος εργάστηκε ως τεχνικός στο Μουσείο της Λευκωσίας, είναι συνταξιούχος. Γεννήθηκε στη συνοικία Αγίου Κασσιανού στη Λευκωσία όπου και πέρασε την παιδική του ηλικία. Και ο δικός του αδελφός συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους αγνοούμενους του 1974. Βρέθηκε μετά από χρόνια και ετάφη τις προάλλες.
Το φθινόπωρο του 2012 έσκαψαν κάτω από τη φραγκοσυκιά στο χωριό Κυρά. Και εκεί βρήκαν τα οστά 9-10 προσώπων. Ανάμεσά τους υπήρχαν και εκείνοι οι ηλικιωμένοι, ο άνδρας και η γυναίκα. Όμως ακόμα δεν μπόρεσε να μάθει ο Παναγιώτης αν πρόκειται για τους γονείς του. Διότι ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε τεστ DNA. Όμως, κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες είδαν οχήματα να ξεκινούν από το Μάσσαρι για το χωριό Κυρά κατά το συμβάν το 1974. Κατά πάσα πιθανότητα αυτοί ήταν οι αιχμάλωτοι που μεταφέρονταν από το Μάσσαρι. Δηλαδή, εκείνοι που δόθηκαν στον Τουρκοκύπριο από τη Βασίλεια. Οι Ελληνοκύπριοι στους οποίους ο στρατός επέτρεψε να φύγουν επέστρεψαν ζωντανοί στο χωριό τους. Μόνο όσοι πήρε ο Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια δεν επέστρεψαν.
Ποιος είναι ο Τουρκοκύπριος από τη Βασίλεια; Τον έλεγαν «Σαμί Μουσταφά Μπέσοκκα». Πέθανε πριν 25 χρόνια. Παντρεύτηκε με μια γυναίκα από τη Λουρουτζίνα που είναι 80 χρόνων τώρα. Ο Παναγιώτης, ο οποίος ακόμα δεν βρήκε τις σορούς των γονιών του, δεν γνωρίζει καθόλου τι απέγινε ο εφτάχρονος αδελφός του, Χριστάκης. Διότι δεν βρέθηκαν τα λείψανα κανενός παιδιού ανάμεσα στους νεκρούς στο χωριό Κυρά. Νομίζει ότι μπορεί να βρίσκεται στη ζωή. Αλλά πού και πώς; Μήπως τον υιοθέτησε κανείς και τον πήρε στην Τουρκία; Θυμάστε. Υπάρχει άλλος ένας τέτοιος Χριστάκης. Άραγε να υπάρχει και ένας από τη Βασίλεια;
Πολίτης
___________________________________________________
Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ γάταρος δέν ἀνήκει σε ἐπαγγελματία δημοσιογράφο καί στηρίζεται στήν ἠθική ἱκανοποίηση της σταθερότητας των ἐπισκεπτῶν, χωρίς νά χρησιμοποιεῖ τεχνικές καί κόλπα γιά νά κερδίσει ἐπισκεψιμότητα, ἐπίσης δέν μ΄ ἀφήνει ἀδιάφορο ἡ ἄνοδος του.
Η ὑποστήριξή σας μπορεῖ, ὅπως βλέπετε, νά ἐκδηλωθεῖ καί με ἄλλον τρόπο κάθε φορά ποῦ θά ἔχετε τον ἐλάχιστο χρόνο.
Εὐχαριστῶ καί συνεχίζω με το ἴδιο ἀδέσμευτο καί ἀνεξάρτητο πνεῦμα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου