ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Επειδή πρόκειται για βάρβαρη και αποτρόπαιη επίθεση κατά της έννοιας της ζωής να εκφράσουμε, κατ αρχάς, την βαθύτατη καταδίκη μας για όσα συνέβησαν στη Γαλλία
Από την επομένη ανάλογων γεγονότων αρχίζει μια προσπάθεια διαφόρων «ψύχραιμων», «πολιτικώς ορθών» αναλυτών, να μας εξηγήσουν πως το Ισλάμ δεν έχει επιθετικά χαρακτηριστικά και πως κάποιοι, ελάχιστοι, σε αντίθεση με τις επιταγές του Κορανίου προβαίνουν σε τέτοιες καταδικαστέες ενέργειες.




Δεν ξέρω τι λέει το Κοράνι. Αλλά, το Ισλάμ, από την αρχή της δημιουργίας του, ξεκίνησε μια επιθετική, επεκτατική εξόρμηση, (Τζιχάντ), από την καρδιά της Αραβικής Χερσονήσου, προς τη Μέση Ανατολή, την Περσία και τη Βόρειο Αφρική. Όποιος δεν αλλαξοπιστούσε σφαγιάζονταν. Από τότε, οι στόχοι και οι μέθοδοι παραμένουν ίδιες.

Η δύναμη της, τότε, εποχής, το Βυζάντιο, έχασε το 636 τη μάχη του Γιαρμούκ ποταμού και άρχισε να υποχωρεί από περιοχές στις οποίες είχε αφήσει το στίγμα του ο ελληνισμός επι πολλά χρόνια. Λίγο νωρίτερα, ο Ηράκλειος, στη Μάχη της Νινευή, το 627, κατατρόπωσε τους Πέρσες, χωρίς αίσθηση του μέτρου. Το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα οι μαχητές του Ισλάμ να καταλάβουν εύκολα την Περσία και να κυριαρχήσουν στην περιοχή.

Από τη Βόρειο Αφρική οι τζιχαντιστές, πέρασαν στην Ισπανία και από την προέλασή τους κινδύνευσε ολόκληρη η Ευρώπη. Η γηραιά ήπειρος θα ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα αν οι ισλαμιστές δεν έχαναν τη Μάχη του Πουατιέ, το 732, στη Γαλλία, κοντά στην ομώνυμη πόλη, από τον Κάρολο Μαρτέλο.

Από τότε, άρχισε η υποχώρηση του Ισλάμ. Στο όνομα της πίστης τους κατακτούσαν και έσφαζαν τους απίστους. Γεύση αυτών των σφαγών πήρε και ο ελληνισμός, όχι από τους άραβες , αλλά τους Οθωμανούς.

Σημασία δεν έχει, λοιπόν, τι λέει το Κοράνι αλλά τι γίνεται στην πράξη. Το Ισλάμ, είναι μια επιθετική θρησκεία. Χωρίς τα επιθετικά χαρακτηριστικά της δεν θα μπορούσαν, οι άνθρωποι που την εμπνεύστηκαν, να πετύχουν τους στόχους τους. Όπως και σήμερα.

Τα ίδια κάνουν και οι «σταυροφόροι», θα αντέτεινε κάποιος. Βεβαίως, και οι ενέργειες των «σταυροφόρων» είναι επίσης καταδικαστέες. Στη Δύση, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι αντίθετο με τις επεμβάσεις στην περιοχή αλλά, αν πιστεύουμε στην παγκόσμια κοινωνία και τη διαμόρφωση ενός ανθρώπινου συστήματος αξιών, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, με τίποτα, η ισλαμική βαρβαρότητα. Η λογική των παράπλευρων απωλειών, είναι απάνθρωπη. Οι πυροβολισμοί αθώων ανθρώπων, ζωώδης σκοταδισμός. Και εν πάση περιπτώσει οι «πολιτικώς ορθώς» σκεπτόμενοι θα πρέπει να δώσουν απάντηση στο ερώτημα αν η διεθνής κοινωνία πρέπει να δρά αποφασιστικά, όταν η παγκόσμια κοινή γνώμη πιέζει τις ισχυρές δυνάμεις να ανταποκριθούν στην έκκληση λαών, ή ομάδων, όπως οι γυναίκες, που καταπιέζονται ή κινδυνεύουν με αφανισμό. Η επίκληση των τοπικών παραδόσεων και θρησκευτικών αντιλήψεων πρέπει να αποτρέπει ανάλογες παρεμβάσεις; Ή υπάρχουν αρχέγονες αξίες σεβασμού της ζωής που υπερισχύουν έναντι οποιουδήποτε δόγματος, θρησκευτικού η πολιτικού;

Αυτό είναι το θεωρητικό, ιδεολογικό ή, αν θέλετε και το δογματικό μέρος της ισλαμικής επιθετικότητας.

Υπάρχει και ένα πολιτικό, σε μια προσπάθεια ερμηνείας της επίθεσης στη Γαλλία.

Η πρώτη προσέγγιση είναι να πρόκειται για μια από τις γνωστές και συνηθισμένες επιθέσεις των ισλαμιστών στη Δύση, για εκδίκηση. Ή, για προσπορισμό ωφελειών από τις εξελίξεις της συγκυρίας. Το Ισλαμικό Κράτος υφίσταται απώλειες από τους βομβαρδισμούς και πρέπει να αναπτερώσει το ηθικό των μαχητών του. Μεταφέρει μέρος του πεδίου της μάχης στην έδρα του αντιπάλου.

Η δεύτερη έχει να κάνει με την απάντηση στο ερώτημα, ποιος ωφελείται από το τραγικό γεγονός; Θα το προσεγγίσουμε με ερωτήματα:

Μπορεί η διεθνής κοινότητα να μην αντιδράσει μετά την δολοφονία τόσων ανθρώπων στο Παρίσι;

Υπάρχει περίπτωση το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να μην εγκρίνει, ανάληψη στρατιωτικής δράσης;

Υπάρχει ευρωπαίος πολίτης που θα αντιδράσει σε περίπτωση χερσαίας στρατιωτικής επέμβασης;

Αν γίνει μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία και το Ιράκ που θα αποβλέπει;

Μήπως ο διαμοιρασμός της Συρίας και του Ιράκ στις παρασκηνιακές συνομιλίες έχει επιτευχθεί και πρέπει να αποτυπωθεί και επι του εδάφους;

Σε μια τέτοια περίπτωση ποιές είναι οι στρατιωτικές δυνάμεις που θα αναπτυχθούν;

Η Τουρκία ωφελείται από μια τέτοια εξέλιξη; Το μεγάλο άγχος του Ερντογάν είναι το κουρδικό. Και, κυρίως, η ,πάση θυσία, προσπάθεια να μην ενοποιηθούν εδαφικά οι τρείς κουρδικές επαρχίες στο βορρά της Συρίας. Είναι διατεθειμένος να κάνει το παν για να επιτύχει αυτόν τον στόχο. Μήπως ελπίζει πως με μια διεθνή επέμβαση στη Συρία, θα επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας ουδέτερης ζώνης ακριβώς στην περιοχή που διακόπτεται αυτή η κουρδική συνέχεια;

Μεγάλο μέρος των προσφύγων που καταφθάνουν στην Ελλάδα, ήταν επι μακρόν σε προσφυγικά στρατόπεδα στην Τουρκία. Υπάρχει, και σε ποιο βάθος, όσμωση της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος; Το ότι στο παρελθόν η Άγκυρα ενίσχυσε ποικιλοτρόπως τους Ισλαμιστές, είναι πέραν κάθε αμφιβολίας. Το ότι ο Ερντογάν ελπίζει σε μια επικράτησή τους για να αποτραπεί η κουρδική συνέχεια στη βόρειο Συρία, είναι επίσης γνωστό. Την περιοχή που διακόπτει την κουρδική συνέχεια την κατέχει σήμερα το Ισλαμικό Κράτος. Οι δυτικές δυνάμεις, όμως, επιθυμούν το τρίο μέρος μιας διαιρεμένης Συρίας, κατά τον εδαφικό διαχωρισμό να το ελέγχουν οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, ή «μετριοπαθέστερες», σουνιτικές, όπως η Αλ Κάιντα, ή η Αλ Νούσρα; (Φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε μετριοπαθή την Αλ Νούσρα και την Αλ Κάιντα).

Η Συρία, δεν πρόκειται, πια, να υπάρξει ως ενιαίο κράτος. Οι τρεις μεγάλες περιοχές στις οποίες θα χωρισθεί, είναι τα δυτικά παράλιά της, στα οποία βρίσκονται οι ρωσικές βάσεις (ναυτική στην Ταρτούς και αεροπορική στη Λατάκεια), και τα οποία ελέγχονται από δυνάμεις του Ασαντ, ο βορράς, στον οποίο κυριαρχούν οι Κούρδοι και επιδιώκεται η εδαφική ενοποίησή του, και ένα μεγάλο μέρος το οποίο θα ελέγχεται από σουνίτες. Το ερώτημα είναι αν αυτοί οι σουνίτες θα είναι οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους ή άλλες, «μετριοπαθέστερες» .

Η τρίτη διάσταση που αξίζει να σχολιασθεί είναι το μέλλον της Ευρώπης.

Ο Δυτικός άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα τις αντιλήψεις του για τη ζωή. Δεν θα το κάνει και τώρα. Εκείνο στο οποίο θα επέλθουν ριζικές αλλαγές είναι οι δομές της κρατικής του συγκρότησης και οι αντιλήψεις για τη λειτουργία τους. Όχι, μόνο των κρατικών αλλά και των υπερεθνικών μορφωμάτων, όπως ή Ευρωπαϊκή Ένωση. Λογικό είναι να υποθέσει κανείς πως οι δομές αυτές, κάτω και από την πίεση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά, κυρίως, της διαφύλαξης του στοιχειώδους αγαθού, που είναι η επιβίωση, θα γίνουν πιο αυστηρές και πιο αυταρχικές. Και αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της νέας εποχής.
http://www.anixneuseis.gr/?p=132878