ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται σχεδόν παρέλαση ευτυχισμένων ανθρώπων. Φαγοπότια. Βραδιές ευχάριστες. Στο πνεύμα τού παίξε να χορέψουμε...
Το μέρος αυτό είναι μια χώρα ανθρώπων που πιστεύουν ότι η ευτυχία σου δίδει χαρά στους άλλους ανθρώπους και η δυστυχία σου πόνο. Μόνο εδώ είναι έτσι; Παντού είναι έτσι. Γι’ αυτό λένε «να γελάσω για να σκάσουν». Προσπαθούν να μην φαίνονται θλιμμένοι για να μην χαροποιήσουν κανέναν. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται σχεδόν παρέλαση ευτυχισμένων ανθρώπων. Φαγοπότια. Βραδιές ευχάριστες. Στο πνεύμα τού παίξε να χορέψουμε να σκάσουν όσοι ζηλεύουν. Έστω και αν το αίσθημα τού να μοιράζεσαι την ευτυχία σου δεν έχει αναπτυχθεί, έχει αναπτυχθεί πολύ όμως το αίσθημα της συμπόνιας. Λυπούνται τους κακόμοιρους.


Δεν αντέχουν τους επιτυχημένους. Αυτές οι καταστάσεις μου θυμίζουν πάντοτε εκείνο το ανέκδοτο. Κάθε βράδυ, λέει, μια γυναίκα προσευχόταν στον Αλλάχ για να την κάνει πλούσια. Μια μέρα εισακούστηκαν οι προσευχές της. Ο Αλλάχ της είπε το εξής: «Θα σου δώσω αυτό που ζητάς, αλλά υπό έναν όρο». «Ποιος είναι αυτός ο όρος;», τον ρώτησε η γυναίκα. «Θα δώσω στη γειτόνισσά σου τα διπλάσια από αυτά που θα δώσω σε εσένα. Εντάξει;» της είπε. «Εντάξει». «Τότε ζήτησέ μου ό,τι θέλεις». «Βγάλε μου το ένα μάτι», του είπε η γυναίκα. Ναι αυτό ζήτησε η γυναίκα. Να της βγάλει αυτής το ένα μάτι και της γειτόνισσας και τα δύο μάτια!

Πώς μπορεί να ζήσει κανείς μέσα σε μια κοινωνία που λυπάται ο ένας για την ευτυχία του άλλου, που χαίρεται ο ένας για τη δυστυχία του άλλου, που ο ένας δεν αντέχει τον άλλο και που ο ένας σκάβει τον λάκκο του άλλου; Πώς γίνεται άνθρωπος κάποιος; Κοιτάξτε. Ζούμε τέτοιες μέρες πάλι εδώ που υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι είναι έτοιμοι να πούνε το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο για να φανούν ευτυχισμένοι μπροστά στους άλλους. Προσπαθούν να αποκτήσουν πλεονέκτημα έναντι όσων λένε ότι «δεν υπάρχει λύση» λέγοντας ότι «υπάρχει λύση». Δεν είναι τόσο διανοητικά καθυστερημένοι ώστε να μην αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει καμία σχέση με την μη επιθυμία της λύσης το να λέει κάποιος ότι «είμαστε μακριά από τη λύση». Αλλά τους βολεύει να καμώνονται ότι δεν το αντιλαμβάνονται. Σάμπως και προσπαθούν τώρα να ξεπεράσουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας από το γεγονός ότι δεν έχει επαληθευθεί καμία πρόβλεψή τους μέχρι σήμερα. Αυτοί είναι εκείνοι που χτυπούσαν το κεφάλι τους στα τείχη κατά το δημοψήφισμα του σχεδίου Ανάν. Εκείνοι που δεν έβλεπαν τι σκεφτόταν η ελληνοκυπριακή κοινότητα που βρισκόταν λίγα βήματα πιο πέρα και ονειρεύονταν ότι θα ήταν «ναι» το αποτέλεσμα και σε εκείνη την κοινότητα. Εκείνοι που δεν άφηναν να μιλήσουν όσους και τότε έλεγαν ότι «μόνο ένα ναι και ένα όχι θα βγει από τις κάλπες». Εκείνοι που νόμιζαν ότι «θα υπάρξει λύση άμα λες ότι θα υπάρξει» και «δεν θα υπάρξει λύση άμα λες ότι δεν θα υπάρξει». Εκείνοι που βλέπουν τον κόσμο μόνο από το παράθυρο της Πλατείας του Σαραγιού και της Πλατείας Ελευθερίας. Εκείνοι που δεν μπορούν να δουν ότι η λύση του Κυπριακού συνδέεται με την επίλυση των περιφερειακών προβλημάτων στη Μέση Ανατολή και ότι η επίλυση του προβλήματος της Μέσης Ανατολής δεν εξαρτάται από τη λύση του Κυπριακού. Προ ολίγου διάβασα κάτι που έγραψε ένας φίλος που πιστεύει απόλυτα στη λύση. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου είπε, λέει, ότι «πρέπει να ξεπεραστούν οι ανησυχίες και των δύο κοινοτήτων για την ασφάλεια». Ο φίλος μας, με έναυσμα αυτή την πρόταση την οποία εγώ θεωρώ απολύτως ανάξια για να αποτελεί είδηση, λέει το εξής στους οπαδούς του στάτους κβο οι οποίοι επιμένουν στις εγγυήσεις της Τουρκίας: «Ακούσατε τον Τσαβούσογλου, έτσι δεν είναι; Τώρα πηγαίνετε σπίτια σας». Πιστέψτε με, γέλασα πολύ. Τόσο ο Τσαβούσογλου όσο και οι Ερντογάν, Μπάιντεν και Μπαν Κι-μουν είναι οι τελευταίοι άνθρωποι τους οποίους θα πίστευα εγώ σε αυτό τον κόσμο.

Μήπως είναι εύκολο να λες το άσπρο άσπρο και το μαύρο μαύρο ευρισκόμενος ανάμεσα σε κάποιους που εξαρτούν την ευτυχία τους και την προσωπική τους υπεροχή από τη δυστυχία και την αποτυχία των άλλων ανθρώπων; Όσοι τώρα εμφανίζονται μιλώντας για «στήριξη στις προσπάθειες που καταβάλλουν οι δύο ηγέτες για λύση» μακάρι να μπορούσαν να τους κριτίκαραν και λίγο μέσα σε αυτή τη διαδικασία και να διασφάλιζαν ότι θα έκαναν πρόοδο. Μήπως γίνεται λύση μόνο με το να λες «θέλω λύση»; Μήπως η λύση εμποδίζεται με το να λες ότι «δεν θα υπάρξει λύση»; Ησυχάστε. Εσείς κάντε τη δουλειά σας. Κάντε τη λύση. Και εμείς να γράφουμε πώς την κάνατε τη λύση. Να σας χειροκροτούμε…