ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Ο χρόνος αρχίζει και τελειώνει με το χτύπημα του μεγάλου σιδερένιου κουδουνιού για τους 13 μαθητές στο Γυμνάσιο Ριζακαρπάσου. Ο χρόνος γενικά στο Ριζοκάρπασο προχωρά, αργά, υπό κατοχή.Οι ώρες στο σχολείο είναι αυτές που δίνουν ζωή, παρέχουν γνώση, προσφέρουν συναναστροφή και ανατροφή του πνεύματος για το εξατάξιο γυμνάσιο που φέτος για πρώτη φορά μετά την επαναλειτουργία του το 2004 δεν έχει απόφοιτους.

Ο αριθμός μαθητών αυτή τη χρονιά είναι ισάριθμος με εκείνον όταν το Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου πρωτολειτούργησε το 1917, ως Ανωτέρα Πρακτική Σχολή τότε. Δεκατρείς οι απόφοιτοι της σχολικής χρονιάς 1917 – 1918. Δεκατρείς θα είναι και οι απόφοιτοι της σχολικής χρονιάς 2011 – 2012, χωρίς όμως τελειόφοιτους. Του χρόνου δεν θα υπάρχουν φοιτητές από το Ριζοκάρπασο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ή σε άλλο ανώτερο ή ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα.


Το Γυμνάσιο στεγάζεται στο πρώην Παρθεναγωγείο με θέα το χωριό. Τα σπίτια στο Ριζοκάρπασο με τη φραχτή και τα ζώα τους φαίνονται καθαρά. Οι υδάτινες πηγές στερεύουν και το πράσινο λιγοστεύει.
Οπως και ο αριθμός των εγκλωβισμένων, όπως και ο αριθμός των παιδιών που φοιτούν από το Νηπιαγωγείο έως το Λύκειο που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούν στο κλείσιμο, υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν λιγοστεύει όμως η δίψα των μαθητών για γνώση, για το μέλλον. Ένα μέλλον που δυστυχώς θα τους υποχρεώσει να εγκαταλείψουν την οικογένεια και τον τόπο τους για να σπουδάσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους αλλού. Ισως και να γυρίσουν. Τίποτε δεν αποκλείεται. Το Γυμνάσιο έχει και αίθουσα πληροφορικής και εργαστήρια και βιβλία. Χτες όμως, δεν είχε ρεύμα. Δραστηριότητες υπάρχουν πολλές εντός του σχολείου. Εκτός αυτού, οι επιλογές είναι σχεδόν μηδαμινές.

Από τους 13 μαθητές μόνο τρεις είναι τα κορίτσια. Σε ένα πηγαδάκι αγοριών και κοριτσιών στο διάλλειμά τους ρωτώ τι έγινε και στο Ριζοκάρπασο γεννιούνται πιο πολλά αγόρια. Ενας μαθητής μού απαντά ότι έτυχε φέτος και πως στο Δημοτικό τα περισσότερα είναι κορίτσια.

"Γιατί να μη γίνω δασκάλα εδώ";
Η Βασούλα, μαθήτρια της Γ' Γυμνασίου, έκανε τα πρώτα δύο χρόνια του Δημοτικού στις ελεύθερες περιοχές, αν και το σχολείο λειτουργούσε στο Ριζοκάρπασο το 2004 και το 2005. Όμως είχε δύο μεγαλύτερα αδέρφια που πήγαιναν σχολείο και είχαν μετακινηθεί οικογενειακώς στις ελεύθερες περιοχές για να διευκολυνθούν τα μεγαλύτερα αγόρια. Τώρα, ο ένας σπουδάζει μαθηματικός και ο άλλος είναι στο στρατό. Εχει και δύο μικρότερα αδέρφια που πηγαίνουν στο Δημοτικό του Ριζοκαρπάσου και θα φοιτήσουν και στο Γυμνάσιο. Η Βασούλα θέλει να γίνει δασκάλα. Είναι πολύ καλή μαθήτρια. Εχει άλλους δύο συμμαθητές στην Γ' Γυμνασίου. Την ρωτώ αν θέλει να γίνει δασκάλα στο Ριζοκάρπασο και απαντά «γιατί όχι». Μαθαίνω αργότερα ότι στο Δημοτικό υπάρχουν ήδη δύο δασκάλες που αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου, σπούδασαν στις ελεύθερες περιοχές και επέστρεψαν στο κατεχόμενο χωριό τους.

Τα άλλα δύο κορίτσια, η Κούλα και η Λουκία, μαθήτριες στην Δ' Γυμνασίου ή Α' Λυκείου και οι δύο, θέλουν να σπουδάσουν γραμματειακές σπουδές και φυσιοθεραπεία, αντίστοιχα. Ρωτώ την Βασούλα, αν θυμάται πώς ήταν τα δύο χρόνια που πήγε σχολείο στις ελεύθερες περιοχές και πώς περνούσε. Καλύτερα, λέει, είχε περισσότερους φίλους, έπαιζε περισσότερα παιχνίδια. «Εδώ πηγαίνουμε σπίτι – σχολείο, σχολείο – σπίτι».

Ο Αντρέας είναι πιο κοινωνικός. Δεν ντρέπεται και μας πλησιάζει μόνος του, μας συστήνεται. Είναι στη Β' Λυκείου. «Κανονικά θα ήμουν μια τάξη μεγαλύτερος, αλλά έχασα μια χρονιά γιατί δεν είχε μαθητές και ξαναέκανα την ίδια τάξη». Θα ήταν ο μόνος τελειόφοιτος. Δεν πειράζει, θα είναι του χρόνου. Και ύστερα θα φύγει και αυτός. Θέλει να σπουδάσει ναι, αλλά δεν πιάνουμε αυτή την κουβέντα, πιο πολύ πώς περνάνε στο σχολείο. Μετά το σχολείο τίποτα… Δεν έχουν ασχολίες.

Απαγόρευση σε ρεπορτάζ
Σε όλη αυτή την κουβέντα δεν είμαστε μόνοι στην αυλή του σχολείου. Μόλις φτάσαμε στο Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου η Διευθύντρια Λούση Λυσσάνδρου μας ενημέρωσε ότι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα το πρωί από τη «στρατοχωροφυλακή» πως δεν επιτρεπόταν να κάνουμε ρεπορτάζ για τα σχολεία. Λίγο μετά την άφιξή μας, γύρω στις 10 την Τρίτη το πρωί, ήρθαν στο σχολείο δύο άνδρες με πολιτικά και συνομιλούσαν εκτός του γραφείου της Διευθύντριας με την κ. Λυσσάνδρου. Μαζί μας ήταν και ο Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης Ανδρέας Παπαστυλιανού. Με αυτόν δεν υπήρχε πρόβλημα, όμως εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε ρεπορτάζ, ούτε να πάρουμε φωτογραφίες από τα δύο σχολεία. Είχαν ειδοποιηθεί ότι θα επισκεπτόμασταν το σχολείο και έπρεπε, λέει, να πάρουμε άδεια από το «υπουργείο εξωτερικών». Όταν τους είπαμε πως έχουμε κάνει πολλά ρεπορτάζ στις κατεχόμενες περιοχές, επισκεφθήκαμε ξανά και τα δύο σχολεία, και ποτέ δεν μας αναφέρθηκε κάτι τέτοιο, η απάντηση ήταν πως «έτσι είναι η διαδικασία». Ερωτηθέντες αν αυτή είναι «νέα διαδικασία» γιατί τότε πρέπει να ενημερώσουμε και εμείς τους αρμοδίους στις ελεύθερες περιοχές, η απάντηση ήταν ένα χαμόγελο. Τους εξηγήσαμε ότι έχει αρχίσει η νέα σχολική χρονιά και θα βγάζαμε φωτογραφίες από το σχολείο και τους μαθητές και ας μην μιλούσαμε μαζί τους. Η απάντηση ήταν στερεότυπη: «δεν γίνεται. Εχουμε διαταγές».

Το Δημοτικό Σχολείο, όπου φοιτούν 22 μαθητές, τέσσερις στο νηπιαγωγείο και 18 στο Δημοτικό σε όλες τις τάξεις, στεγάζεται στο πρώην Αρρεναγωγείο. Τα παιδιά μειώνονται και εδώ χρόνο με το χρόνο. Δύο παιδιά θα πάνε φέτος από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Έναν μαθητή έχει η Β' τάξη με την Γ' τάξη να έχει τους περισσότερους μαθητές, έξι στον αριθμό. Τα πιο ζωηρά είναι τα πρωτάκια. Ο Αχιλλέας, ο ένας από τους δύο μαθητές στην Α' Δημοτικού δεν μας αφήνει να μιλήσουμε με τον Διευθυντή Ανδρέα Κυριάκου. Μπαίνει στο γραφείο του, παραπονιέται, κλαίει, παίζει, μαλώνει. Είναι όμως καλός στη ζωγραφική και μας έδωσε ένα ενθύμιο να τον θυμόμαστε.

Ο κ. Κυριάκου είχε δεχθεί επίσης τηλεφώνημα ότι δεν μας επιτρεπόταν να κάνουμε ρεπορτάζ. Εξω από το κτήριο οι δύο «αστυνομικοί» κάθονται στο παγκάκι. Σήμερα δεν μπορούμε να μιλήσουμε, μας είπε ο Διευθυντής. Ούτε φωτογραφίες, ούτε τίποτε.

Πριν τελειώσουμε την κουβέντα μας, μπαίνουν στο γραφείο του ένας άνδρας και μια γυναίκα. Είναι «επιθεωρητές» του «υπουργείου παιδείας» που είχαν επίσης ειδοποιηθεί για την παρουσία μας στο Ριζοκάρπασο και τους έστειλαν από την κατεχόμενη Λευκωσία να «δούμε τι γίνεται». Γελάμε γιατί… «γίναμε πολλοί». Γελούν και οι ίδιοι. Τους ρωτάμε και αυτούς αν άλλαξε η πολιτική και πρέπει να παίρνουμε «άδεια» για να κάνουμε τη δουλειά μας πλέον στα κατεχόμενα. Ο άνδρας μάς παραπέμπει στους «αστυνομικούς», ο ένας εκ των οποίων είχε έρθει στο γραφείο του Διευθυντή του Δημοτικού και συνομίλησε για λίγο μαζί τους. Προσπαθήσαμε να κάνουμε σαφές σε όλους ότι στόχος δεν είναι να δημιουργήσουμε πρόβλημα στους δασκάλους, καθηγητές ή μαθητές. Ούτε και εμείς, μας είπε ο «αστυνομικός».

Στον τοίχο του Δημοτικού κρεμασμένο ένα κάδρο με το πρόσωπο του Βασίλη Μιχαηλίδη ενυπόγραφο από τον ίδιο πριν πεθάνει. Είναι ένα εξώφυλλο βιβλίου με τα ποιήματά του. Δεν είναι η «9η Ιουλίου». Τα παιδιά εξακολουθούν να παίζουν. Κάποια ζωγραφίζουν για να δώσουν τα έργα τους στη σύζυγο του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα επισκεπτόταν σήμερα το Ριζοκάρπασο. Στο Γυμνάσιο επικρατεί ησυχία. Τα παιδιά κάνουν μάθημα. Τους αποχαιρετούμε και φεύγουμε. Εξω από το σχολείο ένα αυτοκίνητο με άλλους δύο, προφανώς «αστυνομικούς», είναι σταθμευμένο λίγο πιο πάνω.

Στην πλατεία του Ριζοκαρπάσου, το ε/κ καφενείο άδειο. Απέναντι, στο τ/κ καφενείο, υπάρχουν θαμώνες. Ούτε και εκεί «επιτρέπονται» οι φωτογραφίες μας ενημέρωσαν οι «αστυνομικοί». Είχε μεσημεριάσει. Επρεπε να φύγουμε. Τα δύο αυτοκίνητα μας ακολουθούν, το ένα μέχρι το Μπογάζι.

Η σχολική χρονιά στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο άρχισε και θα συνεχισθεί. Η ζωή των μαθητών συνεχίζεται μέχρι να αρχίσουν τη νέα τους ζωή στις ελεύθερες περιοχές, σπουδάζοντας, δουλεύοντας,
www.kathimerini.com.cy

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_27.html#.Tqj5kI9CqdA