ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

«Όλοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με λιγότερη εμπιστοσύνη σε κάποιο βαθμό.»

James Madison - Ομιλία στην Συνταγματική Συνέλευση,
11 Ιουλίου 1787




Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ανέφερε από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων ότι οι δημοσκοπήσεις έχουν στημένες ερωτήσεις για να εξυπηρετήσουν τα παράλληλα ιδιωτικά συμφέροντα των ιδιοκτητών ΜΜΕ, τα οποία πληρώνουν για την διεξαγωγή τους. Παρόλο που αυτό δεν προκαλεί έκπληξη σε κάποιον που ζει σε αυτή τη χώρα, η συγκλονιστική σύγκρισή του με το πολυδιαφημιζόμενο δημοψήφισμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία:
αυτοπαγιδεύτηκε αναφερόμενος στον σχεδιασμό των ερωτήσεων από την Κυβέρνηση! Οποία πιο ξεκάθαρη αποδοχή των μικροπολιτικών συμφερόντων που προγραμματίζεται να εξυπηρετήσει;

Πριν από λίγες ημέρες μου ετέθη η ‘παραγγελιά’ για την ανάλυση του ρόλου των εθνικών νταβατζήδων. Ας ξεκινήσουμε σε μάκρο επίπεδο: είναι όντως εθνικοί νταβατζήδες; Όχι: είναι απλά παρακρατικοί νταβατζήδες. Συγκεκριμένα, εκμεταλλεύονται τις σχεδιαστικές αδυναμίες του κράτους για ιδίον όφελος. Λειτουργούν όπως οι κερδοσκόποι των αγορών.
Θα είχαν την επιλογή να λειτουργήσουν με αυτό τον ρόλο εάν λειτουργούσαν οι θεσμοί; Όχι βέβαια. Συνεπώς δεν είναι σωστό να τους επιμερίζουμε ευθύνη για την υφιστάμενη κατάσταση: είναι τόσο υποκριτικό όσο το να βρίζουμε τις αγορές των CDS όταν τις έχουμε δημιουργήσει θεσμικά και έχουμε επιτρέψει αποφάσεις τυπολογίας t+10 για να διευκολύνουμε ακόμα περισσότερο τη λειτουργία τους.

Πρέπει να αποδεχτούμε ότι το χρήμα δεν έχει πατρίδα. Παρόλο που υπάρχουν τρόποι σε μια οργανωμένη κοινωνία (σιχαίνομαι που θα το πω ξανά, αλλά είναι αναγκαίο να αναφέρω την Τουρκία) να δημιουργήσεις τις κατάλληλες δομές αναγκαστικής ελάχιστης συνδιακύμανσης μεταξύ επιχειρηματικών αποφάσεων και εθνικών συμφερόντων, γενικώς δεν πρέπει εκ των προτέρων να ελπίζουμε σε επιχειρηματικές αποφάσεις βάσει εθνικής συνείδησης. Εξαιρέσεις υπάρχουν βέβαια, αλλά είναι τόσο λίγες που ακούγονται ύποπτες.

Ας δούμε και το θέμα της παραγωγής:
οι Έλληνες επιχειρηματίες φορολογούνται κυρίως στην Ελλάδα; Οι επιχειρήσεις τους δεν κάνουν transfer pricing ή ξέπλυμα μέσω Κύπρου, Βουλγαρίας ή άλλων γνωστών πλυντηρίων;
Διεκδικούν μέρος της αύξησης της αγοράς ή βγάζουν το μάτι του μονόφθαλμου για να βλέπουν οι τυφλοί;
Επενδύουν σε παραγωγικές δραστηριότητες με μέλλον ή σε νεοπλουτιστικού τύπου καταναλωτικά αγαθά, τα οποία εκ των υστέρων επιβάλλουν επικοινωνιακά στον νεοέλληνα;
Ψάχνουν δημιουργικούς τρόπους να παράξουν ή μόνο να μεσολαβήσουν; Παραμένουν επαγγελματίες στη συμπεριφορά τους όταν πετυχαίνουν και συνειδητοποιούν ότι αποτελούν οιωνεί πρότυπο ή διαλύουν τις προοπτικές υγιούς ανάπτυξης της επιχείρησής τους στήνοντας ένα σύστημα εξυπηρέτησης φίλων, συγγενών και σπονσοράρων εις βάρος των ικανών και φιλότιμων υπαλλήλων;


Εν τέλει, ψάχνουν να αναδείξουν τα υγιή στοιχεία και να συνεργαστούν για την επίτευξη κοινών στόχων ή αυτοκαταστρέφονται και προσπαθούν να γαντζωθούν στην επιχειρηματική εξουσία μέσω ισορροπιών και εξαρτήσεων που δημιουργούν και συντηρούν; Μήπως έχουμε επιτρέψει την έλλειψη ουσιαστικής και βιώσιμης επιχειρηματικής κουλτούρας;

Καλώς ή κακώς, έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι ο Adam Smith είχε δίκιο: η δύναμη των οικονομικά ολίγων ισχυρών δεν εξασκείται εις όφελος της κοινωνίας διότι δεν έχουν το κίνητρο να το πράξουν. Αντίθετα, ασκείται εις όφελος της αέναης διατήρησης της ισχύος τους, αν όχι της αύξησής της.

Καλώς ή κακώς, έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολιτικό σύστημα. Όταν όμως φτάνει σε αδιέξοδο, σαν το σημερινό, υπάρχουν μόνο δύο λύσεις: είτε αυτή του Προέδρου της Αμερικής Madison, τον περιορισμό της δημοκρατίας, είτε αυτή του Αριστοτέλη, τον περιορισμό της ανισότητας.
Ακόμα και όταν οι Βουλευτές γεμίζουν τη Βουλή, πράγμα και όχι τόσο συχνό, η συζήτηση είναι σπάνια ουσιαστική και δημιουργική. Οι όροι τηλεοπτικής δημοκρατίας της ατάκας επί προσωπικού, της θεωρητικολογίας, της επίκλησης γενικών εννοιών και κοινών αλλά ασύνδετων εχθρών, έχει αντικαταστήσει τα πολιτικά επιχειρήματα. Για να έχεις πολιτικά επιχειρήματα βέβαια πρέπει αφενός να κατανοείς τεχνοκρατικά τις επιπτώσεις της κάθε πρότασης και αφετέρου να είσαι ικανός να αναπτύξεις πολιτική επιχειρηματολογία. Πόσοι Έλληνες πολίτες άραγε έχουν την ικανότητα να λειτουργήσουν έτσι;

Η αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, πόσο μάλλον όταν δεν υπακούει σε κάποια ομαδοποίηση τυπολογίας κόμματος ούτως ώστε να τυγχάνει εύκολης διαχείρισης, δημιουργεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα στη διαδικασία εφαρμογής του μοντέλου περιορισμού της δημοκρατίας. Το δημοψήφισμα αποτελεί ένα σαφές εργαλείο μετατροπής της διάθεσης ακηδεμόνευτης συμμετοχής των πολιτών σε έκφραση τυποποιημένης εξυπηρέτησης των υφιστάμενων κομματικών συμφερόντων.
Ο Αντιπρόεδρος είπε ότι τα ζητήματα που θα τεθούν στο δημοψήφισμα πρέπει να ξεπερνούν τα όρια της παρούσας Βουλής. Συμφωνώ πλήρως μαζί του. Γι’ αυτό και είναι εύλογο να ζητήσω να συμφωνήσει και αυτός μαζί μου στο εξής ερώτημα, το οποίο πρέπει να τεθεί ΠΡΩΤΟ:
Πρέπει να επιβληθεί δια βίου αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όλων όσων έχουν διατελέσει Υπουργοί ή Βουλευτές ή Γενικοί/Ειδικοί Γραμματείς ή Μέλη Διοίκησης Υπηρεσιών/Φορέων του Δημοσίου ή υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων που αντιπροσωπεύθηκαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο από το 1974 έως σήμερα. NAI H OXI;


Η έκφραση της συνταγματικά κατοχυρωμένης λαϊκής κυριαρχίας δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε έκφραση γνώμης επί τρόπων λήψης πολιτικών αποφάσεων: πρέπει να συμπεριλάβει τα θεσμικά και τα ανθρώπινα μέσα υλοποίησής τους.


Εκτός και αν κάποιοι εφαρμόζουν, ανεξαρτήτως εθνικών επιπτώσεων, το μοντέλο Madison.

Ministre plénipotentiaire

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_860.html