ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Ενας ακόμη Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, τούτη τη φορά ο Σταύρος Λαμπρινίδης, επισκέφθηκε την Κύπρο. Είθισται ως νεοφώτιστος στο αξίωμα για την τυπικά επίσημη γνωριμία του με τον Κύπριο ομόλογό του και, βέβαια, με τον Πρόεδρο Χριστόφια. Μέχρι εδώ όλα καλά. Παρακάτω; Παρακάτω δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό που υπάρχει είναι το ανευθυνοϋπεύθυνο, δήθεν, δόγμα, η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται και υποστηρίζει. Η Λευκωσία αποφασίζει τι; Μήπως μέσω της λεγόμενης «κυπριακής ιδιοκτησίας» των συνομιλιών της διάλυσης ενός κράτους που υφίσταται από το 1960 και τη μετατροπή σε μια σατραπεία της Άγκυρας; Και η Αθήνα υποστηρίζει τι;
Μήπως ως εγγυήτρια δύναμη του κράτους του 1960 τη μελλοντική συνέχιση των εγγυήσεων αυτών μέσω της συνέχισης του «εγγυητικού» ρόλου της Ελλάδας που θα πάει την Κύπρο πίσω σε μια νέα μορφή αποικιοκρατίας; Μιας αποικιοκρατίας την οποία όχι μόνο η Κύπρος, αλλά ολόκληρος ο μη-δυτικός κόσμος πολέμησε για να την καταργήσει; Κάποτε το δόγμα «η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται» είχε αντίκρισμα. Σήμερα έχει καταντήσει ένα εργαλείο εκλογίκευσης από πλευράς Λευκωσίας και προπαγάνδας από πλευράς Αθήνας. Και τα δύο για εσωτερική κατανάλωση.

Το δόγμα αυτό απέκτησε περιεχόμενο μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Με την υιοθέτησή του τερματίσθηκε η λανθάνουσα και πολλές φορές κομπλεξική αντίληψη του λεγόμενου «εθνικού κέντρου» να «αποφασίζει και να διατάζει» ως προς το μέλλον ενός περίπου εκατομμυρίων Ελλήνων στην Κύπρο. Η αντίληψη αυτή κατάντησε κόμπλεξ εθελοδουλίας και χαμέρπειας των Αθηνών έναντι των ξένων, κυρίως των Αγγλο-Αμερικάνων.

Θα πρέπει εδώ να υπογραμμισθεί, και ας μην κάνει καμία αναφορά το πρόσφατο πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το πραξικόπημα, ότι οι πραξικοπηματικές «δραστηριότητες» της Αθήνας στην Κύπρο άρχισαν με την ενθάρρυνση Αμερικανών και Εγγλέζων το 1964 και όχι το 1965. Και έχει σημασία αυτό. Διότι άρχισαν επί Γεωργίου Παπανδρέου. Γιατί;

Για να ικανοποιηθεί η Ουάσιγκτον η οποία πριν ακόμα ξεράνει το μελάνι της Ζυρίχης ανησυχούσε για την κομμουνιστικοποίηση, δήθεν, της Κύπρου. Πριν γίνουν μόδα των ακροδεξιών σε Κύπρο και Ελλάδα τα περί «Κούβας της Μεσογείου» και τα περί «Ρασοφόρου Κάστρο» το 1963-64, «Τσεχοσλοβακία» του μεταπολέμου αποκαλούσαν την Κύπρο οι προστάτες της ελευθερίας των λαών (οι ίδιοι που θέλουν να μας προστατεύσουν και σήμερα από τους εαυτούς μας επειδή αδυνατούμε, λένε, να κατανοήσουμε το δικό μας συμφέρον καταργώντας το κράτος μας, που δεν πράξαμε το 2004).

Η Κύπρος, έλεγαν τότε, το 1959-60, θα κομμουνιστικοποιηθεί είτε με ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, όπως έγινε το 1948 στην Τσεχοσλοβακία, είτε μέσω της Κάλπης επειδή υπήρχαν κάποιοι βουλευτές του ΑΚΕΛ στη Βουλή και επειδή η κυπριακή κοινωνία δεν χαρακτηρίζετο από ακροδεξιές και φασιστικές αντιλήψεις, που κυριάρχησαν δια ροπάλου στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Το 1964, όχι το 1965, ο Έλληνας στρατηγός Λαναράς αρνήθηκε να αναλάβει την αρχηγία της νεοσύστατης Κυπριακής Εθνικής Φρουράς, διότι του υποδείχθηκε από την Αθήνα ότι ανάμεσα στα καθήκοντά του θα έπρεπε, αν χρειαζόταν, να υλοποιήσει και πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου. Και ό,τι δεν έγινε το 1964 έγινε δέκα χρόνια αργότερα από τους επίορκους και τα παλικάρια της φακής. Αυτή υπήρξε η λανθάνουσα λογική του «εθνικού κέντρου» την οποία ακτινογράφησε ο αείμνηστος Αλέξανδρος Ξύδης (από τους λιγοστούς Έλληνες διπλωμάτες που τα βρόντηξε και αρνήθηκε να γίνει εθελόδουλος της χούντας) σε ένα μνημειώδες κείμενό του για το «ψυχολογικό σύμπλεγμα» Αθήνας - Λευκωσίας που δημοσιεύθηκε τον καιρό της χούντας (Ο Μακάριος και οι Σύμμαχοί του, Εκδόσεις Gutenberg- 1972).

Άλλαξε λοιπόν το «πολιτικό δόγμα» μετά το προδοτικό πραξικόπημα. Αλλά όπως συνήθως συμβαίνει στον τόπο μας, το εκκρεμές πήγε και κόλλησε στην άλλη άκρη. Και παραμένει εκεί. Στην επίφαση άνευ περιεχομένου. Έτσι για να αγαπιόμαστε. Ο νέος ΥΠΕΞ της Ελλάδας πρέπει να συνειδητοποιήσει, όχι απλά να γνωρίζει, ότι η δημοκρατική Ελλάδα έχει ευθύνες στην Κύπρο. Όχι για το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Και οι ευθύνες της δεν είναι αυτές μιας «εγγυήτριας δύναμης» είτε της Ζυρίχης είτε ενός νεκραναστημένου Σχεδίου Ανάν.

Οι εγγυήσεις που πρέπει να παράσχει η Ελλάδα στην Κύπρο είναι άλλου είδους και μορφής. Είναι εγγυήσεις ελευθερίας, δημοκρατικότητας, εγγυήσεις σεβασμού των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων όλων των Κυπρίων. Σε αυτό το χώρο και σε αυτό το επίπεδο ο κ. Λαμπρινίδης έρχεται με περγαμηνές με τη θητεία και τη δράση του ως ευρωβουλευτής, αλλά και λόγω της τριβής του με το εσωτερικό αμερικανικό δίκαιο που το σπούδασε στα καλύτερα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

Με τα δεδομένα της τουρκικής κατοχής και την αγγλο-αμερικανική άκριτη στήριξη της Τουρκίας των κεμαλοπασάδων δεδομένη, η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει μόνο μια υπηρεσία στην Κύπρο. Την άρνησή της να λειτουργήσει ως «μελλοντικός εγγυητής» της οποιασδήποτε «λύσης». Η Αθήνα, πρέπει να διακηρύξει δημόσια, ιδεωδώς σε προσυνεννόηση με την Λευκωσία, αλλά και χωρίς αυτήν, ότι δεν θα συναινέσει σε κανένα μελλοντικό εγγυητικό καθεστώς «τύπου Ζυρίχης» ή «τύπου Ανάν» αναφορικά με την Κύπρο. Αν θέλουν να το κάνουν Βρετανία και Τουρκία ας το κάνουν. Αλλά μια άρνηση της Ελλάδας να συμμετάσχει, σημαίνει ότι ένα σύστημα «μελλοντικών εγγυήσεων» όχι μόνο δεν θα μπορεί να λειτουργήσει διότι χρειάζεται τρία πόδια και όχι δύο για να ορθοποδήσει, αλλά διότι δεν θα έχει απολύτως καμία νομιμοποίηση.

Κανένα εγγυητικό καθεστώς δεν μπορεί να μας επιβληθεί

ΤΙ ΛΕΕΙκαι ξελέει η Τουρκία; Νομιμοποιείται λέει να έχει στρατεύματα στην Κύπρο και να συνεχίζει να τα έχει. Επικαλείται τη Συνθήκη Εγγύησης του 1960. Άλλα λέει η συνθήκη, όμως αυτό δεν έχει σημασία. Η Τουρκία συνεχίζει να την επικαλείται. Η Ελλάδα (όπως και η Βρετανία) αποδέχεται τη Συνθήκη. Αποδέχεται έτσι η Ελλάδα αυτά που λέει η Τουρκία, όσο τραβηγμένα και αν είναι. Με τα σημερινά δεδομένα η Ελλάδα παρέχει νομιμοποίηση στην τουρκική κατοχή στην Κύπρο. Της παρέχει φύλλο συκής. Εάν όμως η Ελλάδα, μέσω του κ. Λαμπρινίδη, λέω τώρα εγώ, βγει και δηλώσει δημοσίως ότι η Ελλάδα, λόγω του Συντάγματός της, λόγω της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επειδή είναι ελεύθερη και δημοκρατική χώρα δεν νομιμοποιείται να παράσχει εγγυήσεις οποιασδήποτε μορφής σε μια τρίτη χώρα όποια και να είναι αυτή, τότε κανένα «εγγυητικό καθεστώς» και καμία μορφής δουλείας και σατραπείας δεν μπορούν να επιβληθούν στην Κύπρο. Και όχι μόνο.

Με τέτοια ελληνική επίσημη τοποθέτηση θα τουμπάρει και όλο το ανελεύθερο και ρατσιστικό καθεστώς τύπου Μπαντουστάν, που σώνει και καλά πάει να επιβληθεί στον κυπριακό λαό.
Δημοκρατικές και ελεύθερες κοινωνίες δεν χρειάζονται εγγυήσεις και εγγυητές. Δεν χρειάζονται διεθνείς και τοπικούς γκαουλάιτερ. Και η Ελλάδα, όσα προβλήματα και αν έχει, έχει αφήσει πίσω της τέτοιου είδους φασιστικές αντιλήψεις και νοοτροπίες. Θα επιτρέψει την επιβολή τους στην Κύπρο; Θα τις νομιμοποιήσει με τη συναίνεσή της που είναι το μόνο αποτελεσματικό όπλο που διαθέτει έναντι των κεμαλοπασάδων και των πατρώνων τους; Αυτήν την εσαεί κληρονομιά θα ήθελε να αφήσει στην Κύπρο μια δημοκρατική Ελλάδα;

ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ Και εδώ βρίσκεται το κλειδί. Η νομιμοποίηση μιας μελλοντικής λύσης (γι’ αυτό οι κουτοπόνηροι ήθελαν δημοψήφισμα το 2004 διότι νόμιζαν ότι έδεσαν, ή καλύτερα αγόρασαν, τον γάιδαρό τους). Αυτό το ζήτημα της «νομιμοποίησης» ο κ. Δρούτσας δεν μπορούσε να το κατανοήσει.
Ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε η κ. Μπακογιάννη. Ούτε ο κ. Μάρκος Κυπριανού που προφανώς δεν έχει μάθει τίποτα από τον αείμνηστο πατέρα του και τους λόγους της εκπαραθύρωσής του που συνδέονται άμεσα μ’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Ο κ. Λαμπρινίδης, όμως, γνωρίζει καλύτερα και έτσι δεν έχει καμία δικαιολογία. Ούτε μπορεί να «παίζει πελλόν» κατά την κυπριακή τοπολαλιά. Μιλούμε, φίλε Σταύρο για την αρχή της νομιμότητας-legitimacyκαι legitimization. Για την αρχή και το τέλος κάθε πολιτικής πράξης και συστήματος, όχι παίξε γέλασε. Όχι λύσεις που στερούνται νομιμότητας. Όχι εκπτώσεις στα θεμέλια.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 26/06/2011

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_4643.html