ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Χρόνια είχαμε να ακούσουμε τόσα μαζεμένα «casus belli» από τους Τούρκους- με αποδέκτες, κατά σειρά προτεραιότητας, το βόρειο Ιράκ, όπου οι βόμβες ήδη πέφτουν σωρηδόν στα κεφάλια δικαίων και αδίκων, την «σύμμαχο» Συρία, και φυσικά την Κύπρο.

Αιτία πολέμου, σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν , θα είναι κάθε απόπειρα εκμετάλλευσης από την Κυπριακή Δημοκρατία των δυνάμει χρυσοφόρων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στα στενά που χωρίζουν τη Μεγαλόνησο από το Ισραήλ. Τι και αν η Κύπρος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Τι και αν τις έρευνες τις έχει αναλάβει αμερικανική εταιρεία- γεγονός που, σε συνδυασμό φυσικά με την ισχύ του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, οδήγησε την Ουάσιγκτον σε νέα σαφέστατη δήλωση υπέρ των δικαιωμάτων της Λευκωσίας στην υπόθεση της ΑΟΖ;

Ενας, δύο, τρεις αντίπαλοι
Η αμερικανική κυβέρνηση ξεκαθάρισε μάλιστα ότι θα υποστηρίξει τα συμφέροντα- αν απειληθούν- κάθε αμερικανικής εταιρείας. Αλλωστε οι αμερικανικές ενεργειακές εταιρείες είθισται να προστατεύονται από τις αμερικανικές δυνάμεις, αλλά και οι ίδιες οι εταιρείες διατηρούν ένοπλες ομάδες με μοναδική αρμοδιότητα την ασφάλεια των εγκαταστάσεων και του προσωπικού τους. Πόσω μάλλον που έχει ήδη συμφωνηθεί ότι στην πλατφόρμα άντλησης της Νoble Εnergy της, που θα αγκυροβολήσει στο τέλος Σεπτεμβρίου στο «οικόπεδο 12», θα κυματίζουν δίπλα-δίπλα... τέσσερις σημαίες- η κυπριακή, η ισραηλινή, η αμερικανική και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Casus belli, λοιπόν, αλλά με... ποιους και κυρίως πόσους αντιπάλους; Να σημειωθεί εδώ ότι οι σχέσεις Τουρκίας- Ισραήλ πάνε έτσι κι αλλιώς από το κακό στο χειρότερο, με τον κ. Ερντογάν να αποκλείει την περασμένη Πέμπτη κάθε ενδεχόμενο εξομάλυνσης όσο το Τελ Αβίβ δεν ζητεί συγγνώμη για το φονικό ρεσάλτο στο «Μavi Μarmara» και τον ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Αβίγκντορ Λίμπερμαν να κατηγορεί ευθέως τον τούρκο πρωθυπουργό ότι «θέλει να θίξει τη νομιμότητα του ισραηλινού κράτους απαιτώντας μια συγγνώμη που θα σήμαινε παραδοχή της ενοχής και θα έθετε υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα αυτοάμυνάς μας σε επιθέσεις από τη Γάζα».«Η Τουρκία έχει αλλάξει στρατηγική απέναντι στο Ισραήλ άσχετα από το τι κάνουμε. Για να διατηρηθούν στρατηγικές σχέσεις χρειάζονται δύο» υπο στήριξε χαρακτηριστικά ο κ. Λίμπερμαν. Και ο νοών νοείτω...

Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα- στο Βόρειο Ιράκ, όπου τα τουρκικά F-16 και ομάδες κομάντος χτυπούν αδιακρίτως τους Κούρδους, αντάρτες και αμάχους, αλλά και στην «καυτή» μεθόριο με τη Συρία, όπου την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε την περασμένη Τετάρτη εισβολή και δημιουργία μιας «ουδέτερης ζώνης» με τη δύναμη των όπλων, στα αξέχαστα πρότυπα του ισραηλινού «buffer zone» στον Λίβανο, και ποιος ξέρει πού αλλού αύριο... Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι, ενώ οι παραδοσιακά φιλοπόλεμοι τούρκοι «πασάδες», οι ανώτατοι στρατιωτικοί του «βαθέος κράτους», περνούν πλέον- προσωρινά;- σε δεύτερη μοίρα, με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να εκμεταλλεύεται άριστα τις συνωμοσίες και τα δικαστικά σίριαλ της «Εργκένεκον» και της «Βαριοπούλας» για να αποδυναμώσει τον κραταιό τους ρόλο, φαίνεται πως οι νέοι ισλαμιστές «πασάδες» του κυβερνώντος ΑΚΡ δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν σε επιθετικότητα από τους ένστολους προκατόχους τους.

Συρία ώρα μηδέν
Πάμε τώρα στο θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται με μία από τις στενότερες, υποτίθεται, συμμάχους της «νέας Τουρκίας», τη Συρία του αιματοβαμμένου δυναστικού οίκου των Ασαντ και των χιλιάδων νεκρών διαδηλωτών. Το νέο διπλωματικό θρίλερ με τη Συρία υποσκάπτει ακόμη περισσότερο τον ήδη εύθραυστο συμμαχικό άξονα μεταξύ Αγκυρας και Δαμασκού, που ήταν εν πολλοίς βασισμένος στην «εγκάρδια συνεννόηση» των δύο κρατών για την αντιμετώπιση του κοινού κουρδικού κινδύνου. Και το συριακό πρόβλημα ήδη δηλητηριάζει τον ακόμη στρατηγικότερης σημασίας άξονα της Τουρκίας με την Τεχεράνη, για την οποία η Συρία αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον μοναδικό σύμμαχο στη Μέση Ανατολή. Ο Ελιοτ Χέντοφ, ειδικός στις σχέσεις Τουρκίας- Ιράν, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι, αν το συριακό καθεστώς πέσει, «όλα τα εργαλεία του Ιράν για να μπει στη σύγκρουση ΑράβωνΙσραηλινών θα χαθούν.Θα ενισχύσει την περιφερειακή απομόνωση του Ιράν».

Οπως είναι γνωστό, ο Αχμέτ Νταβούτογλου πραγματοποίησε την περασμένη εβδομάδα μια υψηλού ρίσκου επίσκεψη-αστραπή στη Δαμασκό, σπάζοντας τη διεθνή απομόνωση της συριακής ηγεσίας, σε μια επίδειξη νεο-οθωμανικής «ήπιας ισχύος». Ωστόσο οι παραινέσεις του κ. Νταβούτογλου προς την κυβέρνηση Ασαντ για άμεση κατάπαυση του πυρός και ευρείες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, με πρώτη τη νομιμοποίηση της εκτός νόμου (αλλά συγγενούς με το τουρκικό ΑΚΡ του «μετριοπαθούς ισλαμισμού») Μουσουλμανικής Αδελφότητας, φαίνεται ότι έπεσαν στο κενό. Ο Μπασάρ αλ Ασαντ απέσυρε προσωρινά τα άρματα μάχης του από την αιματοβαμμένη πόλη-προπύργιο της εξέγερσης, τη Χάμα, αλλά ο μακελάρης αδελφός του και επικεφαλής της «Ρεπουμπλικανικής Φρουράς» Μαχέρ (όνομα και πράγμα!) αλ Ασαντ επέστρεψε δριμύτερος στη Λατάκεια, την οποία βομβάρδισε

ανελέητα με το πυροβολικό του από ξηρά και θάλασσα, σκοτώνοντας δεκάδες και εκτοπίζοντας χιλιάδες κατοίκους, μεταξύ των οποίων και πλήθος παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Με τις νέες επιθέσεις εναντίον αμάχων το καθεστώς Ασαντ εκθέτει βέβαια με τον χειρότερο τρόπο την τουρκική πολιτική, αφού ο κ. Νταβούτογλου ήταν ο μόνος που συνέχισε να συζητεί με τη Δαμασκό και να μεσολαβεί υπέρ μιας πολιτικής λύσης, δικαιώνοντας ουσιαστικά τη διάκριση μεταξύ «καλών» ειρηνικών διαδηλωτών και «κακών» ισλαμιστών τρομοκρατών, που καλά κάνουν οι συριακές δυνάμεις να προσπαθούν να τους εξολοθρεύσουν. Και όλα αυτά μάλιστα σε μια στιγμή όπου όχι μόνο η... «σατανική» δήθεν Δύση, αλλά και σύσσωμες οι αραβικές χώρες κόβουν κάθε επαφή με τη Δαμασκό, αποσύροντας τους πρεσβευτές τους.

Ετσι εξηγούνται άλλωστε τόσο οι «πολεμικές» δηλώσεις του κ. Ερντογάν όσο και το δευτεριάτικο «τελεσίγραφο» του κ. Νταβούτογλου προς τον κ. Ασαντ: ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας διεμήνυσε εμφανώς εκνευρισμένος ότι, αν το καθεστώς της Δαμασκού δεν προχωρήσει «αμέσως και άνευ όρων» σε απόσυρση του στρατού από τα αστικά κέντρα, «δεν θα απομείνει τίποτε να συζητήσουμε». «Από την άποψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυτό (σ.σ.: ο βομβαρδισμός της Λατάκειας από ξηρά και θάλασσα) δεν είναι κάτι που μπορούμε να το θεωρήσουμε εσωτερικό ζήτημα της Συρίας» πρόσθεσε ο κ. Νταβούτογλου, τη στιγμή που ισχυρές στρατιωτικές μονάδες αναπτύσσονται κατά μήκος της φλεγόμενης μεθορίου.

Η δημιουργία «buffer zone»
Να σημειωθεί ότι στο αρχικό δημοσίευμα του CΝΝ Τurk περί δημιουργίας «buffer zone» γινόταν λόγος για μετακίνηση τεθωρακισμένων μονάδων προκειμένου «να αποτρέψουν την οποιαδήποτε αιφνιδιαστική διείσδυση» στην Τουρκία μονάδων του συριακού στρατού, οι οποίες «ενδεχομένως να κυνηγούν αντικαθεστωτικούς». Η εισβολή τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, για την ώρα τουλάχιστον, στη Συρία αλλά στο Βόρειο Ιράκ...

Τι συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από όλα αυτά; Στο κατά γενική ομολογία εξαιρετικό βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος», τη βίβλο της μοντέρνας «νεο-οθωμανικής» τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου περιγράφει τις βάσεις μιας στρατηγικής «ήπιας ισχύος», που θα επιτρέψει στη χώρα του να (ξανα)γίνει υπερδύναμη χωρίς να χύσει ούτε μία σταγόνα αίμα: μια ενεργή και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, σύμφωνα με την οποία η κοινή ιστορία και ο πολιτισμός της Τουρκίας με τα πρώην οθωμανικά εδάφη, τους σημερινούς της γείτονες, αποτελούν στρατηγικό πλεονέκτημα και αιχμή του δόρατος για την τουρκική στρατηγική.

Τα τελευταία 24ωρα όμως η μυθολογία περί μιας εξωτερικής πολιτικής... ήρεμης δύναμης και «μηδενικών προβλημάτων» κατέρρευσε με πάταγο- με την Αγκυρα να θυμίζει όλο και περισσότερο τον γνωστό αδιάλλακτο, επιθετικό, «τσαμπουκαλίδικο» χαρακτήρα του μακραίωνου παρελθόντος της, τον «σουλτάνο» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να εξαπολύει πολεμικές απειλές προς κάθε κατεύθυνση και τον άμοιρο Νταβούτογλου να προσπαθεί, εμφανώς απογοητευμένος και εκνευρισμένος, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η... ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΚΟΥ;
Αν και η ολομέτωπη επίθεση στο Βόρειο Ιράκ «ψηνόταν» εδώ και μήνες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επισπεύσθηκε μετά τη νέα ενέδρα που έστησαν αντάρτες του ΡΚΚ σε στρατιωτική αυτοκινητοπομπή στη Νοτιοανατολική Τουρκία σκοτώνοντας 11 στρατιώτες και έναν χωρικό. Σαν απάντηση, το τουρκικό πυροβολικό έπληξε 168 στόχους εντός του ιρακινού εδάφους πριν από την κυρίως επιχείρηση από αέρος, κατά την οποία τα τουρκικά F-16 βομβάρδισαν δεκάδες στόχους στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο το «ενδιαφέρον» της Τουρκίας για το Βόρειο Ιράκ είναι... διαχρονικό- και αυτή τη φορά οι βόμβες πέφτουν ακόμη και στο Ζαπ, μεταξύ Μοσούλης και Κιρκούκ! Προσεκτικά, βέβαια, μη χτυπηθεί κανένα από τα 500 και πλέον πετρελαιοφόρα πηγάδια...

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, που μετά τις τελευταίες κρίσεις στο στράτευμα δείχνει να έχει περάσει υπό τον πλήρη έλεγχο του κ. Ερντογάν, η Τουρκία υιοθετεί πλέον μια «νέα στρατηγική», πιο αποτελεσματική και πιο αποφασιστική, στη μάχη κατά της τρομοκρατίας.Το κείμενο καλεί επίσης τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας«να αναλάβουν τις ευθύνες τους»για την εξάλειψη της παρουσίας του ΡΚΚ στο έδαφός τους, χωρίς ωστόσο να αναφέρει κάποια συγκεκριμένη χώρα.«Η υπομονή μας εξαντλήθηκε. Οσοι δεν διαχωρίζουν τη θέση τους από την τρομοκρατία θα πληρώσουν το τίμημα» δήλωσε ο κ. Ερντογάν. Για ποιον- ή μάλλον... ποιουςχτυπά η καμπάνα;



http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/08/blog-post_1579.html