ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Le Monde
Διπλωματική πλάνη και αντιπαραγωγική μονομέρεια για τους μεν, τελευταίο μέσο πίεσης σε μια ισραηλινή κυβέρνηση που κρίνεται πολύ αδιάλλακτη για τους δε, το αίτημα για την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους στον ΟΗΕ διχάζει.


Και όμως, χωρίς να παίρνουμε θέση υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, ούτε ως προς το περιεχόμενο των συζητήσεων που αρχίζουν στον ΟΗΕ, και αντίθετα από πολλούς διανοούμενους και προσωπικότητες στο Ισραήλ, πιστεύουμε ότι δεν ήταν ποτέ τόσο ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ «να ανοίξει πλατιά τα χέρια σε ένα παλαιστινιακό κράτος».
Ζωτικής σημασίας πρώτον επειδή η «αραβική άνοιξη», αν και εύθραυστη ακόμη, αλλάζει τις ισορροπίες που κληρονόμησε η περιοχή μετά το τέλος της αποικιοκρατίας. Μια γηρασμένη, αυταρχική ελίτ δίνει τη θέση της σε μια νέα γενιά που απαιτεί ελευθερία και δημοκρατία.
Αυτές οι εξελίξεις αποτελούν, για την δημοκρατία που είναι το Ισραήλ, μια ιστορική ευκαιρία να ανοίξει νέες σχέσεις με τους γείτονες, η νέα ηγεσία των οποίων θα πρέπει να έχει μια πολιτική κουλτούρα πιο κοντά στην ισραηλινή και δεν θα προέρχεται πλέον από τις γενιές που στιγματίστηκαν από τις συγκρούσεις που έγιναν μετά το 1948.
Η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους από το Ισραήλ, που θα την ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα μέρη για τη διαμόρφωση των συνόρων των δύο κρατών, θα άνοιγε τον δρόμο για την ειρήνη και για την αναγνώριση του Ισραήλ από τις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες.
Αυτή η αναγνώριση είναι ζωτικής σημασίας επειδή η δυνατότητα για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους δεν ήταν ποτέ τόσο απτή όσο σήμερα.
Με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία επιβεβαίωσε ομοφώνως τον Δεκέμβριο του 2009 την ισχυρή της δέσμευση για την δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, η στρατηγική της οικοδόμησης θεσμών για ένα σύγχρονο κράτος, την οποία έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια η Παλαιστινιακή Αρχή, γνωρίζει μια πραγματική επιτυχία.
Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμούν ότι η Παλαιστινιακή Αρχή διαθέτει θεσμούς αντάξιους ενός κανονικού κράτους, ενώ δυτικοί διπλωμάτες λένε ότι υπάρχει περισσότερο κράτος στην Παλαιστίνη - κράτος στις κύριες λειτουργίες της διακυβέρνησης, του προϋπολογισμού, της ασφάλειας - από ό,τι σε πολλά άλλα εθνικά κυρίαρχα κράτη του κόσμου.
Και πώς μπορούμε να μην κάνουμε τον παραλληλισμό ανάμεσα στην Παλαιστινιακή Αρχή του σήμερα και στο Γιτσούβ - την εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης - πριν από την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η οποία διέθετε ήδη τα δικά της κυβερνητικά όργανα και δεν περίμενε παρά μόνο μία διεθνή αναγνώριση για να υπάρξει ως κράτος; Ο εβραϊκός κόσμος δεν μπορεί παρά να αγκαλιάσει μια φιλοδοξία τόσο όμοια με αυτή που επικρατούσε κατά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Αλλά η απουσία πολιτικής προοπτικής κατακερματίζει το έργο της Παλαιστινιακής Αρχής και απειλεί να το εξουδετερώσει καθώς η απελπισία ξανακερδίζει έδαφος στον παλαιστινιακό πληθυσμό.
Η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από το Ισραήλ είναι, τέλος, ζωτικής σημασίας την ώρα που το Ισραήλ γνωρίζει ένα κοινωνικό κίνημα άνευ προηγουμένου στην ιστορία του, και επαναξετάζει τις οικονομικές και κοινωνικές ισορροπίες που έχουν παγιωθεί εδώ και χρόνια σε μια χώρα της οποίας οι αμυντικές δαπάνες φτάνουν στο 8% του ΑΕΠ.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι μια ειρήνη με τους Παλαιστινίους αποτελεί τον έναν από τους κινητήρες της ανάπτυξης του αύριο και ένα πιο παραγωγικό κοινωνικό μοντέλο. Για όλα αυτά, η ανάγκη της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους δεν ήταν ποτέ τόσο επιτακτική. Αυτή η δημιουργία δεν είναι μόνο ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του ισραηλινού κράτους, αλλά και σύμφωνη με τις ιδρυτικές αρχές του.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_7932.html