ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

    Ἀπό δίπλα οἱ δυό βουλευτές τοῦ ΠαΣοΚ, ὁ μέν Χατζηοσμάν πιό προσεκτικός, ὁ δέ Μάντατζη ξεσαλωμένος, μέ τόν δεύτερο νά διεκπεραιώνει ἀποστολές ὅπως αὐτή στή Ρόδο πρός ὑπεράσπιση τῶν …καημένων τῶν Δωδεκανήσιων μ ο υ σ ο υ λ μ ά ν ω ν ! Ρεσιτάλ θρησκευτικῆς κατάνυξης ἔδωσαν οἱ τουρκομουφτῆδες Ἀχμέτ Μέτε καί Ἰμπραήμ Σερήφ, ὁ πρῶτος ζητώντας εὐθέως πολιτική ἐξουσία ἀπό κοινοῦ μέ τόν Πρόξενο τῆς Κομοτηνῆς κι ὁ δεύτερος κραυγάζοντας – πρός ποιόν ἄραγε; – «νά μᾶς φοβοῦνται!» («Ἀντιφωνητής» 16/8/2011). Ἀπό κοντά κι ὅλο τό πλῆθος πού στελεχώνει, μέ τό ἀζημίωτο ἐννοεῖται, τόν προξενικό μηχανισμό τῶν σωματείων, τῶν φυλλάδων, τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης… Καί βεβαίως συνεχίστηκε κι ἐφέτος ἡ πανβαλκανική περιοδεία τοῦ «Καραβανιοῦ τῆς Ἀφθονίας» ἀπό τόν δῆμο Μπαϊράμπασα τῆς Πόλης (φωτό), πού μᾶς «τιμᾶ» δεόντως μέ τριήμερες ἐκδηλώσεις*.

    Τά συμπεράσματα πού προκύπτουν ἀφοροῦν τόσο τό δέον γενέσθαι στό ζήτημα τῆς Θράκης, ὅσο καί τήν ὀπτική μας γιά τή συνολική πορεία τῆς Τουρκίας.Ἀναφορικά μέ τό πρῶτο, ὅπως τό ἔχουμε πολλάκις δηλώσει, τό κλείσιμο τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου Κομοτηνῆς εἶναι μία πρώτη ἀναγκαία (μά ὄχι καί ἱκανή) συνθήκη. Τά ἑπόμενα βήματα, ὡστόσο, θά εἶναι πολύ εὐκολότερα, ἀφοῦ θά ἔχει πιά ἐκλείψει τό βασικότερο ἐργαλεῖο ἄσκησης τουρκικῆς πολιτικῆς στή Θράκη. Δέν θά ἐπεκταθοῦμε περισσότερο σήμερα. Ὅσον ὅμως ἀφορᾶ τήν Τουρκία, ὀφείλουμε νά τήν ξαναμελετήσουμε, ἔτσι ὅπως προέκυψε μέσα ἀπό τόν κοινωνικό μετασχηματισμό της τήν τελεταία δεκαετία. Πρέπει νά δοῦμε τί πραγματικά σημαίνει τό ἰσλάμ καί τό ὀθωμανικό παρελθόν γιά τή γείτονα, ἀποφεύγοντας νά κρίνουμε ἐξ ἰδίων τά ἀλλότρια. Ἐννοῶ πώς δέν πρόκειται γιά μιάν ἁπλή (ἤ καί θετική) ἐπανανακάλυψη τοῦ πολιτισμικοῦ παρελθόντος τῶν γειτόνων, μετά ἀπό δεκαετίες δυτικότροπου, στανικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ ὑπό τόν φασιστικῆς κοπῆς κεμαλισμό. Δέν ἔχουμε ἐδῶ ἕνα πολιτικό ἰσλάμ ἀντίδοτο στήν ἑβραιοχριστιανική κυριαρχία, ἔτσι ὅπως συμβαίνει σέ μεγάλο τμῆμα τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου ἤ στό Ἰράν. Καί μόνη ἡ περίπτωση τοῦ πνευματικοῦ μέντορα τῶν Τούρκων «ἰσλαμοδημοκρατῶν», τοῦ Φετουλλάχ Γκιουλέν, πού ἔγινε παγκόσμια δύναμη ὁρμώμενος ἀπό τίς ΗΠΑ καί σχετιζόμενος μέ διάφορες …ὑπηρεσίες τῆς ὑπερδύναμης, ἀρκεῖ γιά νά στηρίξει τόν παραπάνω ἰσχυρισμό. Εἶναι ἐπίσης ἀπαραίτητο νά μήν ξεχνᾶ κανείς τόν ἀποικιοκρατικό ρόλο τῶν Ὀθωμανῶν στούς περασμένους αἰῶνες, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποίησαν ἀκριβῶς αὐτό τό ἰσλάμ γιά τήν ἐπέκταση καί τήν ἐπιβολή τους (βλ. καί τήν σημερινή ἀφομοιωτική τακτική τοῦ ΑΚΡ ἔναντι τῶν Κούρδων).

    Καί παράλληλα κανείς δέν πρέπει νά παραβλέπει τήν μεγάλη τουρκική παράδοση μέ τά γιαλαντζί κινήματα πού κατά καιρούς ἔστηνε καί ἀξιοποιοῦσε τό ὑπεράνω ὅλων Κράτος: ἀπό τήν τουρκική ψευτοϊσλαμική «Χεζμπολά» τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, ἡ ὁποία ἐξόντωνε ἀποκλειστικά Κούρδους, μέχρι τίς ψευτοκομμουνιστικές ὀργανώσεις πρίν 70 χρόνια καί τή δολοφονία τοῦ Μουσταφᾶ Σουπχί. Κι ἀπό «ἀριστερά» κόμματα σάν τό Ἐργατικό τοῦ (φυλακισμένου γιά παρακρατικές δραστηριότητες) Ντογού Περιντσέκ μέχρι καί τό τουρκορθόδοξο οἰκογενειακό «πατριαρχεῖο» τοῦ παπα-Ἐφτίμ. Σ’ ἕνα κράτος ὅπου ἀκόμα κι ὁ λαός, ἡ κοινωνία καί ἡ ἄρχουσα τάξη κατασκευάστηκαν ἄνωθεν, κανένα ἐχέγγυο γνησιότητας δέν μπορεῖ νά γίνει δεκτό ἀβασάνιστα.

    Τό ἀναδυόμενο τουρκικό ἰσλάμ, ἐν κατακλεῖδι, δέν ἔχει τήν ἀντιιμπεριαλιστική αἴγλη κανενός Νασράλα, δέν δικαιοῦται – ὡς προερχόμενο ἀπό τόν ὀθωμανικό αἱμοσταγή ζόφο – καμμία δάφνη ἀνεκτικότητας, δέν διαθέτει καμμία αὐτονομία σέ σχέση μέ τήν πολιτική τῆς Ἄγκυρας. Ταυτοχρόνως ξεθωριάζει βαθμηδόν ἡ δημοκρατική του νομιμοποίηση, καθώς στήν Τουρκία ὁ ἔλεγχος πού ἀσκεῖ διευρύνεται, σέ πλήρη ἀντιστοιχία μέ τά πολλαπλασιαζόμενα δείγματα τοῦ φανατισμοῦ. Ὅσοι (σωστά) μάχονται τήν καλλιεργούμενη ἰσλαμοφοβία τῆς Δύσης, καλό εἶναι νά ἔχουν κατά νοῦ καί τά ἀνωτέρω.

    Ὁλα δείχνουν πώς τό πλαίσιο τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων θά γίνει στενότερος κορσές γιά τή χώρα μας, ἡ δέ συγκατοίκηση τῶν δύο πληθυσμιακῶν στοιχείων στήν ἑλληνική Θράκη θά καταστεῖ μᾶλλον δυσχερέστερη. Ἰδίως ἐφόσον ἡ Ἀθήνα συνεχίζει, περιδεής ἤ ἀδιάφορη, νά ἀρνεῖται τήν πραγματικότητα καί στρουθοκαμηλικά περιορίζεται στήν ἀνα-παραγωγή πολυπολιτισμικῶν πομφόλυγων.

                                                                                                                                                                  «Αντιφωνητής», 1-9-2011