ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Του Γιάννη Αντωνίου
Φέτος δεν υπάρχουν τελειόφοιτοι μαθητές στο γυμνάσιο, που επαναλειτούργησε από το 2004.



Οι ακτίνες του ήλιου έσχιζαν τα σύννεφα πάνω από τον κάμπο της Μεσαορίας και έπεφταν στο τεράστιο σύμβολο της κατοχής που λερώνει την πλαγιά του Πενταδάκτυλου. Η μακρά διαδρομή με προορισμό τα σχολεία του Ριζοκαρπάσου έγινε ακόμη μακρύτερη, εξαιτίας των αμέτρητων καμερών που τοποθέτησε στους δρόμους το κατοχικό καθεστώς για έλεγχο του ορίου ταχύτητας, σε μια προσπάθεια περιορισμού των τροχαίων δυστυχημάτων που αποτελούν μάστιγα (και) στα Κατεχόμενα.


Η απώλεια του σήματος της Cyta όσο εισχωρείς βορειότερα, επιτείνει το αίσθημα ανασφάλειας που προκαλεί το κινητό όταν τίθεται εκτός λειτουργίας, πόσω μάλλον όταν βρίσκεσαι στα Κατεχόμενα. «Εκεί που αρχίζει ο στρατός τελειώνει η λογική» λέγαμε όταν ήμασταν φαντάροι. Και στα Κατεχόμενα, όπου κουμάντο κάνει ο στρατός, η λογική δεν είναι πάντοτε δεδομένη. Το διαπιστώσαμε (για μια ακόμη φορά), με το που φθάσαμε στο Γυμνάσιο του Ριζοκαρπάσου.

Με το που μας καλωσόρισε, η διευθύντρια του σχολείου, κ. Λούση Λυσάνδρου, μας πληροφόρησε ότι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από την «στρατοχωροφυλακή» που μας απαγόρευε να κάνουμε ρεπορτάζ. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά έφθασαν με διπλοκάμπινο στο σχολείο δύο «αστυνομικοί» με πολιτική περιβολή, με έδρα το Τρίκωμο, οι οποίοι με ευγένεια είναι αλήθεια, μάς έλυσαν την απορία: Για να κάνουμε ρεπορτάζ θα έπρεπε να είχαμε ζητήσει άδεια από το «υπουργείο εξωτερικών», κάτι που πρώτη φορά μας ζητήθηκε. Ρωτήσαμε από πότε ισχύει αυτή η διαδικασία, αλλά οι δύο «αστυνομικοί» μας είπαν ότι «αυτές είναι οι διαταγές». Το συζητήσαμε λίγο, έκαναν μερικά τηλεφωνήματα στους ανωτέρους τους αλλά η απάντηση ήταν πάλι αρνητική.

Με το άκουσμα του διαπεραστικού ήχου της κουδούνας που σήμανε την ώρα για διάλειμμα, η μικρή αυλή του πρώην Παρθεναγωγείου όπου στεγάζεται το Γυμνάσιο τα τελευταία χρόνια, γέμισε, τρόπος του λέγειν, με παιδιά. Δεκατρείς όλοι κι όλοι οι μαθητές φέτος. Όσοι και το 1917, πρώτη χρονιά λειτουργίας του ιστορικού σχολείου που ξεκίνησε ως «Ανωτέρα Πρακτική Σχολή». Για πρώτη φορά μετά την επαναλειτουργία του, το 2004, δεν έχει τελειόφοιτους. Δέκα αγόρια και τρία κορίτσια, σχηματίζουν πηγαδάκια με τους καθηγητές τους. Η παρουσία μας τους ήταν ευχάριστη, πάντα χαίρονται όταν έχουν επισκέπτες από τις ελεύθερες περιοχές. Μόνο που η παρουσία των «αστυνομικών» έκανε μικρούς και μεγάλους να ρίχνουν κλεφτές ματιές. Όπως κάνουν οι φυλακισμένοι στο εντευκτήριο. Έτσι έμαθαν, έτσι μεγάλωσαν, μ’ αυτό ζουν. Ο φόβος είναι μες στη ματιά τους. Και τη σκιά τους τη φοβούνται, είναι επιφυλακτικοί, έως και καχύποπτοι, ακόμη και μεταξύ τους. Είδαν πολλά, άκουσαν ακόμη περισσότερα. Η ανασφάλεια και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάνει τους ανθρώπους να είναι κλειστοί, φοβισμένοι, πολλές φορές και σκληροί, με τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και με τους άλλους. Μαζί με το μάθημα της υπομονής και της καρτερίας, αυτό είναι το βιωματικό μάθημα για τα παιδιά που μεγαλώνουν στο Ριζοκάρπασο.

«Έτσι είναι…»

Μερικά σκαλοπάτια ενώνουν το γυμνάσιο με το κτήριο του πρώην Αρρεναγωγείου, στο οποίο στεγάζεται το δημοτικό και νηπιαγωγείο Ριζοκαρπάσου, με συνολικά 22 παιδιά. Δύο τους 18 μαθητές του Δημοτικού είναι τελειόφοιτοι. Διευθυντής του σχολείου είναι ο κ. Ανδρέας Κυριάκου από το Πέρα Χωριό Νήσου, ο οποίος μας δέχθηκε στο γραφείο του. Ήταν ενήμερος για την απαγορευτική διαταγή της «στρατοχωροφυλακής» και ενώ πίναμε τον καφέ μας, οι δύο «αστυνομικοί» παρέμεναν έξω από το γραφείο του. Λίγο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους και δύο Τουρκοκύπριοι «επιθεωρητές» του λεγόμενου υπουργείου Παιδείας του κατοχικού καθεστώτος, ένας άνδρας από την Αυδήμου και μία γυναίκα, ευγενέστατοι και οι δύο. Τους ενημερώσαμε για τα εμπόδια που συναντήσαμε εξαιτίας της απαγόρευσης, έδειξαν να μας κατανοούν αλλά «έτσι είναι» μας είπαν, αφήνοντάς μας να εννοηθεί ότι δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν οτιδήποτε. Είχαν έρθει από την Αμμόχωστο και μας είπαν ευθέως ότι αιτία της επίσκεψής τους ήταν η δική μας παρουσία. «Θα πάμε και στην κυρία Λούση να δούμε πώς πάει το Γυμνάσιο» μας είπαν. Μείναμε εκεί για αρκετή ώρα και αποχωρήσαμε.

Έξω από το σχολείο μάς ανέμεναν μέσα σε ένα λευκό αυτοκίνητο δύο καθόλου διακριτικοί «μυστικοί» (υποτίθεται) αστυνομικοί του κατοχικού καθεστώτος, που κατέγραφαν με κάμερα την αποχώρησή μας. Στον δρόμο της επιστροφής μάς ακολουθούσαν δύο αυτοκίνητα: Σε απόσταση 200 μέτρων ήταν συνεχώς το διπλοκάμπινο με τους δύο αστυνομικούς που ήταν στην αυλή του σχολείου και πίσω από αυτό, το λευκό αυτοκίνητο με τους δύο «μυστικούς» που είχαν την κάμερα. Οι δύο τελευταίοι μας συνόδευσαν μέχρι που φύγαμε από την Καρπασία, ενώ οι άλλοι δύο με το διπλοκάμπινο μάς ακολούθησαν μέχρι το Μπογάζι Αμμοχώστου, εκεί όπου το κινητό αρχίζει να δέχεται τα πρώτα SMS, ένδειξη της αποκατάστασης της επικοινωνίας με το άλλο μισό ενός τόπου πολύ μικρού για να είναι χωρισμένος. Με ανθρώπους τόσο ίδιους και τόσο διαφορετικούς ταυτόχρονα.

Το σχολείο είναι τα πάντα

Τα παιδιά του γυμνασίου Ριζοκαρπάσου είναι ενήμερα για το τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος, χάρη στο internet που τους δίδει τη δυνατότητα να διαβάζουν τις ειδήσεις και να επικοινωνούν με συγγενείς και φίλους. Από αυτή την άποψη η τεχνολογία κάνει τη ζωή τους ευκολότερη χωρίς να τα εγκλωβίζει στην εικονική πραγματικότητα του Play Station και του Wii., όπως παθαίνουν τα παιδιά μας στις ελεύθερες περιοχές. Εδώ η ζωή είναι σκληρή, όπως σκληρή είναι και η αλήθεια για ένα παιδί που μεγαλώνει σ’ ένα στρατοκρατούμενο χώρο. Το σχολείο είναι τα πάντα γι’ αυτά τα παιδιά: Ο χώρος για μάθηση, για συναναστροφή και για παιχνίδι. Τα φροντιστήρια, οι παιδότοποι, τα μπαλέτα και τα πιάνα, οι καβγάδες για τη μαθητική στολή, όλα αυτά που είναι μέρος της καθημερινότητας των παιδιών στις πόλεις, είναι ακατανόητα για τα λιγοστά αγόρια και κορίτσια που μαθαίνουν γράμματα στο σχολείο του τελευταίου χωριού του βορειότερου άκρου της Κύπρου.

www.kathimerini.com.cy